UEFA, φυσικός και ηθικός αυτουργός…
Ευρωπαϊκή Σούπερ Λιγκ ή αλλιώς η «επανάσταση των πλουσίων». Η κίνηση των 12 εκ των πιο πλουσίων συλλόγων της Ευρώπης, να αλλάξουν οι ίδιοι τα πάντα στο ποδόσφαιρο λογαριάζοντας μόνο τις δικές τους τσέπες και όχι μακροπρόθεσμα το ίδιο το άθλημα, προκάλεσε σεισμό στο οικοδόμημα.
Όχι μόνο για τις μικρομεσαίες ομάδες αλλά και για τις ζάπλουτες που αποφάσισαν αυτό που όλοι υποψιάζονταν ότι θα συμβεί την τελευταία τριετία. Να πάρουν τα κουβαδάκια τους και να πάνε να παίξουν μόνες τους σε άλλη παραλία…
Πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν ή γράφουν για τον ρομαντισμό που θα χαθεί από το ποδόσφαιρο αν υλοποιηθεί το εγχείρημα. Συγγνώμη, αλλά ο ρομαντισμός έχει χαθεί από το ποδόσφαιρο εδώ και 30 χρόνια, όταν ξεκίνησε για τα καλά η εμπορευματοποίησή του. Τότε που μπήκαν στον χώρο αρχικά τα τηλεοπτικά δικαιώματα, μετά οι χορηγοί και τα τελευταία χρόνια το στοίχημα. Τον ρομαντισμό για όλους όσοι ζήσαμε την μπάλα στις αλάνες και στα ξερά γήπεδα της χώρας τον κρατάει πλέον ο καθένας μέσα του. Γιατί το ποδόσφαιρο άλλαξε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’90, όταν η ίδια η UEFA άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού για να γεμίσει τα ταμεία της. Και η απληστία της οδήγησε τα πράγματα εδώ.
Τότε που κατήργησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τα νοκ άουτ παιχνίδια από την αρχή ως το τέλος και δημιούργησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Και μπορεί εντέλει να έφτιαξε μια αστραφτερή διοργάνωση, όμως έφτασε να δημιουργήσει η ίδια αυτό που συμβαίνει τώρα. Άνοιξε την όρεξη των μεγάλων συλλόγων και φτάσαμε στη γέννηση της ευρωπαϊκής Σούπερ Λιγκ, με την UEFA να απειλεί με τιμωρίες, αποκλεισμούς και άλλα γραφικά, ενώ γνωρίζει ότι θεσμικά δεν μπορεί να τιμωρήσει κανέναν. Το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να απαιτήσει αποζημιώσεις, καθώς υπάρχουν συμφωνίες και ρήτρες μέχρι το καλοκαίρι του 2024.
Η UEFA ήταν αυτή που άλλαξε τους όρους του παιχνιδιού για να αποφύγει την «επανάσταση», όταν αποφάσισε πριν από δύο χρόνια να δίνει απευθείας εισιτήρια στις τέσσερις ή στις τρεις πρώτες ομάδες των πρωταθλημάτων των πανίσχυρων ποδοσφαιρικά χωρών. Και να μετατρέπει τη διοργάνωση σε κλειστό πρωτάθλημα, με ένα μόνο μικρό άνοιγμα (έξι θέσεων) στους υπόλοιπους για να μη διαμαρτύρονται κι αυτοί. Όμως οι πλούσιοι αποδείχθηκαν πολύ πιο άπληστοι. Και αποφάσισαν να βγάλουν τον μεσάζοντα από τη μέση και να πάνε κατευθείαν στην πηγή του χρήματος. Στα τηλεοπτικά και στους χορηγούς. Και να παίρνουν όλο το χρήμα μόνοι τους. Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Αφού μπορούν μόνοι τους, γιατί να τους τα παίρνει η UEFA;
Αυτό που δεν σκέφτηκαν οι πλούσιοι είναι τι θα κάνουν χωρίς τους μικρομεσαίους. Το κλειστό κλαμπ πόσο θα μπορέσει να αντέξει χωρίς τους υπολοίπους; Τι ποδόσφαιρο θα είναι αυτό χωρίς την πιθανότητα έκπληξης, χωρίς τη δυνατότητα του μικρού να κοντράρει τον μεγάλο; Αν δεν υπάρχει ο αδύναμος, πώς θα υπάρξει ο δυνατός; Ερωτήματα που μπορεί να φαίνονται ρομαντικά, αλλά είναι η ουσία του προβλήματος.
Δυστυχώς η απληστία των πλούσιων συλλόγων κόντρα στην απληστία της UEFA οδηγεί το ποδόσφαιρο σε πολύ δύσκολα μονοπάτια και αν δεν βρεθεί σύντομα λύση, τότε οι ομάδες που δεν έχουν πολλά λεφτά θα σβήσουν από τον χάρτη και λίγο μετά οι πλούσιοι θα πάψουν να είναι πλούσιοι…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
