«Αντίο» στον Αντώνη Γεωργιάδη με ένα παιχνίδι... (vid)

Ως ρεπόρτερ έχω ζήσει στο ξεκίνημα της καριέρας μου τον Αντώνη Γεωργιάδη σε δύσκολες στιγμές. Με επισκέψεις οπαδών στο Ρέντη, με άγριο κλίμα, με κυνηγητά και κορνέδες. Μου τα θύμισε και ο φίλος μου και συνάδελφός μου Μπάμπης Παπάζογλου λίγη ώρα μετά την είδηση για τον χαμό ενός από τους πιο αγαπητούς και μορφωμένους (όχι μόνο ποδοσφαιρικά) προπονητές των ελληνικών γηπέδων.

Καλύτερα τον γνώρισα αρκετά αργότερα, με αναλύσεις και συνεντεύξεις είτε σε εφημερίδες και περιοδικά είτε κυρίως στο ραδιόφωνο. Εξαιρετικός ομιλητής, με ωραίο και κατανοητό λόγο. Ιδανικός για τέτοιου είδους αναλύσεις και συζητήσεις για το κοινό γύρω από το ποδόσφαιρο.

Πολύ πριν από όλα αυτά είχα θαυμάσει τη δουλειά του και τον πολύ μοντέρνο για εκείνη την εποχή τρόπο με τον οποίο προσπάθησε (σε εποχές που τον Ολυμπιακό τον προετοίμαζαν για τα «πέτρινα» χρόνια) ως φίλαθλος. Στις εξέδρες του ΟΑΚΑ. Και δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω ένα συγκεκριμένο παιχνίδι, από το οποίο είχα φύγει εντελώς γεμάτος από το θέαμα που είχα παρακολουθήσει. Ήταν εκτός εποχής για το ελληνικό ποδόσφαιρο, σε επίπεδο ταχύτητας, αυτοματισμών και τεχνικής. Φυσικά και ταλέντου, με τον Νίκο Αναστόπουλο να κάνει «όργια».

Ολυμπιακός-Απόλλων Καλαμαριάς 4-2. Ο Αντώνης Γεωργιάδης είχε μια ομάδα με πλάτος στο γήπεδο, με μπακ που ανέβαιναν όπως ο Πέτρος Ξανθόπουλος που δεν έχανε με τίποτα την μπάλα και έκανε περίτεχνες ενέργειες, με Σεμερτζίδη και Μπάριος να «χτίζουν» όλο το παιχνίδι, με τους Σέστιτς και Μητρόπουλο να πρωταγωνιστούν στις επιθέσεις και με τον Αναστόπουλο να εκτελεί με κάθε τρόπο. Φανταστικό ματς από τον Ολυμπιακό, από τα πιο θεαματικά που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Σε μια χρονιά που είχε βρει την ομάδα πολύ πίσω από τον πρωταθλητή Παναθηναϊκό, αλλά με πολύ καλές βάσεις για εκείνη που την επόμενη σεζόν με τον Αλκέτα πήρε τον τίτλο.

Με αυτή τη μνήμη θα ήθελα να αποχαιρετίσω τον Αντώνη Γεωργιάδη. Και να τον ευχαριστήσω για την προσφορά του σε αυτό που όλοι αγαπάμε να παίζουμε, να βλέπουμε, να κριτικάρουμε, να μεταδίδουμε. Δεν θα ξεχαστεί ποτέ...