Αλήθειες για τον Σάββα Θεοδωρίδη που γνώρισα...

Αυτός ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης, από ένα μόνο περιστατικό. Παρασκηνιακός, όχι μόνο στις κάμερες να βγαίνει, για τον Ολυμπιακό έκανε τα πάντα. Και ήταν βέβαια εγωιστής, ήθελε να φαίνεται. Έχω αποφασίσει εδώ και καιρό να μην ντρέπομαι για τη δουλειά που κάνω, να γράφω αλήθειες. Έχουμε χρέος. Οι νέες γενιές μέσω διαδικτύου θα βλέπουν το αρχείο, θα μαθαίνουν τι ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης μέσα από τις συνεντεύξεις που μου είχε δώσει, μέσα και από κείμενα. Δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τον κόσμο και να παραχαράξεις την ιστορία. Πρέπει να γράφεις αλήθειες.

Ολυμπιακός: Μία θέση κενή στο Καραϊσκάκη για τον Σάββα!

Ο Σάββας ήθελε να είναι στον Ολυμπιακό μέχρι να πεθάνει. Και το πέτυχε. Είναι μαγκιά του και το γράφω συνειδητά. Έδωσε αγώνα, έδωσε πόλεμο, μια εποχή είχαν χτυπήσει τον οδηγό του, αλλά ο Σάββας δεν κώλωσε. Πολλά μπορεί να πει κανείς για εκείνον, αλλά δύο πράγματα δεν αμφισβητούνται: Ήταν παλικάρι. Και αγαπούσε παθολογικά τον Ολυμπιακό.

Το ότι ήταν εγωιστής και έλεγε «το πήρα το πρωτάθλημα», τι να κάνουμε, κανείς δεν είναι τέλειος. Και ο Θόδωρος Νικολαΐδης τού έκανε πλάκα «εσύ ρε το πήρες το πρωτάθλημα; Πόσα γκολ έβαλες δηλαδή;».

Τον αγαπούσε τον Θόδωρο Νικολαΐδη, τον εκδότη του «ΦΩΤΟΣ», και μόνο για αυτόν έχω ακούσει τον Σάββα να κλαίει. «Θα πάω να τον συναντήσω σύντομα» μου είχε πει. Το σύντομα έγινε 3 χρόνια όμως, άλλος στη θέση του θα είχε πεθάνει πολύ καιρό πριν, αλλά ήταν σκυλί αυτός -και ο Ολυμπιακός τον κρατούσε στη ζωή.

«Το ξέρεις ότι ο διευθυντής σου με υποδέχτηκε στα αποδυτήρια με κοντά παντελονάκια;» μου έλεγε. «Τόσο παλιός ήταν, πιο παλιός και από εμένα. Ο πατέρας μου ήταν πολύ φίλος με τον Θόδωρο, ο πατέρας μου πάλεψε για τη μεταγραφή μου. Στην πρώτη μου προπόνηση στον Ολυμπιακό τα έτρωγα όλα! Τόσο τρακ είχα βλέποντας τον Μουράτη και τους άλλους».

Του έχω κάνει συνέντευξη με βελόνα στο χέρι για χημειοθεραπεία... Για καρκίνο δεν ήθελε δημόσια κουβέντα. Όχι μόνο δεν κλαιγόταν, αλλά σε έκοβε, σου έλεγε «καλά είμαι, καλά είμαι, για Ολυμπιακό ρώτα με». Μόνο μια φορά πριν από πολύ καιρό του το έβγαλα με το τσιγκέλι και είπε μια κουβέντα: «Με τον Ολυμπιακό πάω στον παράδεισο. Ο Ολυμπιακός μού παίρνει τον πόνο. Όταν φύγω από τη ζωή, θέλω να με σκεπάσουν με τη σημαία του Ολυμπιακού...».

Και μόνο στην τελευταία του συνέντευξη, μετά τη φιέστα φέτος, είδα ότι το είχε πάρει απόφαση ότι έφτασε το τέλος. Η φωνή του είχε αλλάξει. Τον ρώτησα στην αρχή «πώς είστε;» και μου απάντησε «έτσι κι έτσι». Για να πει αυτός «έτσι κι έτσι», σήμαινε «τέλος». Όσο μιλούσε όμως για Ολυμπιακό δυνάμωνε.

Κάποια στιγμή στη μέση της συνέντευξης μου είπε «θέλω να γράψεις ότι είμαι ευγνώμων που έζησα ως Ολυμπιακός». «Θα το γράψω, κύριε Σάββα». «Θέλω σε παρακαλώ αυτό να μην το ξεχάσεις». «Δεν ξεχνάω τίποτα, κύριε Σάββα, τόσες συνεντεύξεις έχουμε κάνει». «Θέλω αυτήν τη συνέντευξη να την προσέξεις πιο πολύ». Και έβαλα τη φράση που επέμενε να μην ξεχάσω στο τέλος. Ένιωθα ότι το τέλος ήταν κοντά.

«Έσπασε» καρδιές ο επικήδειος του Μαρινάκη για τον Σάββα Θεοδωρίδη: «Οι γίγαντες του Ολυμπιακού...»

Ο Σάββας ήταν ο ηλικιωμένος τσαμπουκάς που πήγαινε στην Τούμπα και δεν τον ένοιαζαν οι φωτοβολίδες που περνούσαν ξυστά, ήταν ο ηλικιωμένος που πήγαινε στη Λεωφόρο και δεν τον ένοιαζαν οι πέτρες. Ποτέ δεν μου είχε πει «θα σκοτωθώ, θα χτυπήσω» και τέτοια. Οι παίκτες τον ένοιαζαν. Οι «παίκται». Και να κλείσει το γήπεδο στους άλλους. Να βρει τρόπο να τους τιμωρήσει. «Είναι άσχετοι» μου έλεγε, «πάρτι κάνω στα αποδυτήρια».

Ένα άλλο θέμα που οφείλω για τη μνήμη του είναι το θέμα του γιου του. Του Θόδωρου Θεοδωρίδη. Τον αγαπούσε τον γιο του και τον θαύμαζε. Ως το τέλος. Άκουγε διάφορα, τα υποψιαζόταν κιόλας, δεν τον υποστήριζε δημόσια γιατί λάτρευε τον Ολυμπιακό τόσο πολύ, αλλά αγαπούσε και τον γιο του. Δεν ήθελε να τον βρίζουν. Πικραινόταν. Όταν ο Ολυμπιακός πέρασε τη Μίλαν, με πήρε τηλέφωνο χαρούμενος και μου είπε «γράψε ότι τα δύο παιδιά του γιου μου στην Ελβετία πήγαν σχολείο με φανέλες του Ολυμπιακού»!

Είναι κι άλλα πολλά που δεν θα τα γράψω ποτέ, γιατί ο ίδιος δεν τα είπε ποτέ. Και τον είχα συμβουλεύσει να μην τα πει. Να μη σπάσει το σχοινί σε κάποιες στιγμές δύσκολες.

Το θέμα προτομής τώρα. Μια φορά μόνο μου είχε πει οφ δε ρέκορντ ότι πιστεύει πως ο Βαγγέλης θα το κάνει. Δεν είχε δείξει, δηλαδή, να τον καίει. Και να σας πω κάτι; Παρότι ο Σάββας Θεοδωρίδης έζησε μια ζωή στον Ολυμπιακό και τον υπηρέτησε από όσα πόστα δεν τον έχει υπηρετήσει άλλος κανείς και σε διάρκεια μοναδική στα χρονικά, εμένα ταπεινή μου γνώμη είναι ότι δεν πρέπει να γίνει ποτέ σε κανέναν προτομή στο Καραϊσκάκη. Γιατί άμα κάνεις ενός, είναι τόσοι άλλοι που θα άξιζαν προτομή. Ο Ολυμπιακός έχει τεράστιες μορφές, είναι πολύ μεγάλος σύλλογος.

Τα τελευταία χρόνια άκουγα ότι είχε γίνει «σφικτός». Όμως παλιότερα έδινε πριμ σε συμπαίκτες του γιατί ήταν πλουσιόπαιδο. Μου το έχουν πει παλιοί του συμπαίκτες. Ο ίδιος μου έχει πει ότι ο πατέρας του είχε μεγαλύτερο φαρμακείο από τους Γιαννακόπουλους στο κέντρο της Αθήνας. Επίσης, ο Σαργκάνης μού έχει επιβεβαιώσει ότι ο Σάββας Θεοδωρίδης τού είχε δώσει προσωπική επιταγή για να μείνει στον Ολυμπιακό, κάλυπτε ο Σάββας ένα μέρος της διαφοράς που υπήρχε στα λεφτά που έδινε ο Νταϊφάς σε σχέση με αυτά που έδινε ο Βαρδινογιάννης.

Στον ΣΚΑΪ μίλαγε πιο παλιά, παρά την κόντρα με τον Ολυμπιακό, γιατί είχε πολύ καλή σχέση με τον πατέρα Αλαφούζο, ο οποίος ήταν Ολυμπιακός. Και ο οποίος σε δύσκολη εποχή μετά τον Γουλανδρή είχε δώσει δικά του λεφτά στον τότε γενικό αρχηγό Σάββα Θεοδωρίδη για να δοθούν στους παίκτες και ο Σάββας τού είχε δώσει λίστα με τα λεφτά που πήρε ο καθένας.

Ο τερματοφύλακας που θαύμαζε και μου έχει πει κατ’ ιδίαν ότι ήταν καλύτερός του ήταν ο Πεντζαρόπουλος του Πανιωνίου. Όχι ο Μανταλόζης.

Τον μεγάλο αντίπαλο που αγαπούσε ήταν ο Μίμης Δομάζος. Έπρεπε να δείτε πώς τον υποδέχτηκε στο εστιατόριο σε θέμα που κάναμε πριν από το ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός φέτος. «Ο Μίμης ήταν Ολυμπιακός» είπε «και κάναμε τεράστιο λάθος τότε που τον χάσαμε. Έκανα προπόνηση στους Αμπελόκηπους και ήταν πίσω από το τέρμα μου και έπιανε την μπάλα»!

Από τον Σάββα Θεοδωρίδη παίρνω την παλικαριά ως δίδαγμα. Δεν φοβόταν. Όπως παλικάρι ήταν κι ο Θόδωρος Νικολαΐδης, αλλά δίδασκε ψυχραιμία και στρατηγική.

Υ.Γ.: Ο Μαρινάκης τού έδωσε μεγάλη χαρά με την αφιέρωση του πρωταθλήματος που του έκανε. Δεν το περίμενε ο Σάββας, αυτό μου είπε. Ήταν η μεγαλύτερη χαρά που θα μπορούσε να πάρει στο τέλος της ζωής του.