5 κλασικά βιβλία που δεν πείθουν πια
Τα βιβλία που καταχρηστικά φέρουν την ταμπέλα του αριστουργήματος
Οι Άθλιοι -Βίκτορ Ουγκό
Βιβλίο που οι αναγνώστες του το διαβάζουν ακόμα και σήμερα σαν υπνωτισμένοι, το μεγαλειώδες μυθιστόρημα ενός μεγάλου ποιητή όπως ο Βίκτορ Ουγκό. Κι όμως στα μυστικά του λογοτεχνικού συναφιού συγκαταλέγεται και η άποψη πως πρόκειται για ένα μετριο-καλό μυθιστόρημα από μια καλή πένα, που όμως δεν ανήκει σε μυθιστοριογράφο. Ο Ουγκό δεν μπόρεσε να βγει ποτέ έξω από τη μανιχαϊστική αντίληψη καλού και κακού, επέβαλε ένα διαχωρισμό τόσο στο σώμα του κειμένου όσο και στους χαρακτήρες του που τελικά αδίκησε το τελικό αποτέλεσμα.
Ο Ολυμπιακός τη μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αξία
Μεγάλες προσδοκίες - Κάρολος Ντίκενς
Θεωρείται αριστούργημα της αγλλόφωνης λογοτεχνίας του 19ου αιώνα. Οι χαρακτήρες που συνέλαβε ο Νίτκενς με πρώτο και καλύτερο τον «ροκά» Πιπ είναι πράγματι εμβληματικοί. Η δομή, ωστόσο, και το ροκοκό ύφος του κειμένου δεν πείθουν πως πρόκειται πραγματικά για αριστούργημα. Η αποκαθήλωση του Ντίκενς είναι περίπου αναμενόμενη.
Πατέρες και γιοι - Τουργκένιεφ
Το μυθιστόρημα «Πατέρες και γιοι» χαρακτηρίστηκε το ευαγγέλιο του χάσματος των γενεών, σε μια εποχή που η διαδοχή αποδεικνυόταν πραγματική κοσμογονία. Παραμένει, ωστόσο, απορίας άξιον πώς ένας ήρωας σαν τον Μπαζάροφ δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα αριστούργημα. Η αιτία πρέπει να αναζητηθεί στον δημιουργό του, ο οποίος ταξίδεψε, διάβασε και ζυμώθηκε με περισσότερα πράγματα από όσα χρειάζεται ένας λογοτέχνης.
Ο Τουργκένιεφ σε όλη του τη ζωή προσπάθησε να υποτάξει τη λογοτεχνία στις ιδέες του, αντί να κάνει το ακριβώς αντίθετο και έτσι απέτυχε εκεί που πέτυχε ένας πανσλαβιστής, θρησκόληπτος και πολιτικά αναλφάβητος Ντοστογιέφσκι. Τα χρόνια του Τουργκένιεφ στο Βερολίνο και οι σχέσεις του με τον Μπακούνιν και τους άλλους εξτρέμ θεωρητικούς αποδείχτηκαν κακός σύμβουλος για το λογοτεχνικό του ταλέντο. Όταν ήρθε η ώρα να εμπνευστεί τον μεγάλο του ήρωα, τον Μπαζάροφ, τον είχε ήδη φορτώσει με τόσες ιδέες, τόσες προσδοκίες, τόσα οράματα και τόσο μηδενισμό, που σε όλο το μυθιστόρημα να κινείται βαριά και δυσκίνητα μπροστά στα μάτια του αναγνώστη.
Η λογοτεχνία τιμωρεί όσους την χρησιμοποιούν για να διακηρύξουν ιδέες, γνώσεις, θεωρίες και δεν ανέχεται τις προθέσεις ενός συγγραφέα όσο αγαθές κι αν είναι. Αυτό ο Τουργκένιεφ έπρεπε να το γνωρίζει εξαρχής.
Το μαγικό δέρμα - Ονορέ ντε Μπαλζάκ4
Η πολύκροτη νουβέλα του Μπαλζάκ αποτελεί μια εκτενή αλληγορία, εκτενέστερη από όσο αντέχει η αναγνωστική λογική μας. Η ιδέα είναι μεγαλοφυής αλλά η ανάγκη του συγγραφέα να την αναπτύξει σε όσο το δυνατόν περισσότερες σελίδες τον παρέσυρε σε μια ασυγχώρητη φλυαρία που δεν τον ευνόησε. «Το μαγικό δέρμα» είναι από τα έργα εκείνα για τα οποία ο «βασιλιάς των μυθιστοριογράφων» κατηγορείται για λογοτεχνικό οπορτουνισμό.
Νανά -Εμίλ Ζολά
Το σκανδαλώδες στοιχείο που εμπεριείχε η «Νανά» στα χρόνια της πρώτης έκδοσης. δεν ήταν αρκετό για να αξίζει να διαβαστεί. Παραμένει ένα μυθιστόρημα ενταφιασμένο ως αδιάφορο κλασικό ανάγνωσμα. Ο Ζολά ως δημιουργός κινείται στις ράγες της μπαλζακικής ηθογραφίας, χωρίς όμως τη λάμψη του Μπαλζάκ και με προθέσεις Ντίκενς χωρίς το ύφος και την τόλμη του Εγγλέζου στους χαρακτήρες. Το αποτέλεσμα είναι συνήθως ένα άνευρο, σχολαστικό κείμενο, που δύσκολα θα διαβαζόταν σήμερα. Ο Ζολά έχει το θλιβερό καθήκον να ενταφιάσει τον ρεαλισμό. Είναι ένας ευφάνταστος αφηγητής, δεν χωρά αμφιβολία αλλά δεν διαθέτει το στοχαστικό υπόβαθρο για να γράψει μυθιστόρημα αξιώσεων. Με το μικροσκόπιο του νατουραλισμού αναλίσκεται σε λεπτομέρειες και λειτουργεί ως ένας μονομανής εντομολόγος.
