«Γένεσις», του Βαγγέλη Μπέκα

Σε ένα ελληνικό νησί (πρόκειται προφανώς για την Κέρκυρα), το οποίο δέχεται αλλεπάλληλα τουριστικά κύματα, δύο οικογένειες που βρίσκονται σε πολυετή ανταγωνισμό μεταξύ τους για τον παντοειδή έλεγχο της επικράτειάς του, θα μπλεχτούν με απρόβλεπτες και πολλαπλές συνέπειες στην υπόθεση δύο διαδοχικών φόνων. Στο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Μπέκα «Γένεσις», εκδόσεις Ψυχογιός, η αστυνομική πλοκή που αποκαλύπτει τις σύγχρονες κοινωνικές παθογένειες θα συνδυαστεί με την προηγμένη τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης, οδηγώντας σε ένα κράμα αστυνομικού και κοινωνικοπολιτικού μυθιστορήματος με γενναίες δόσεις επιστημονικής φαντασίας και μελλοντολογικού προβληματισμού. Ο Μπέκας δείχνει με κέφι και πρωτοτυπία τους τρόπους με τους οποίους αλλάζει η αστυνομική λογοτεχνία στις ημέρες μας, αναζητώντας πυρετωδώς καινούργιες κατευθύνσεις.

Οι οικογένειες του Καρρά και του Στεργίου θα καταλήξουν σε μοιραία και οριστική σύγκρουση που θα σύρει μαζί της έναν δραματικά βαρύ και περίπλοκο χορό: από τον πόλεμο των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων και τον ρόλο των μαγαζιών και των επιχειρήσεων μέχρι τη διαφθορά του αστυνομικού και του δικαστικού σώματος, τις δυνάμεις της οικονομικής και της διοικητικής ισχύος οι οποίες κρύβονται στο παρασκήνιο της τοπικής εξουσίας, τις ερωτικές σχέσεις (ομοφυλοφιλικές και μη) που καθορίζουν αποφασιστικά τα αφηγηματικά γεγονότα, τα απρόσμενα οικογενειακά ρήγματα, όπως και έναν ρομαντικό έρωτα ο οποίος όχι μόνο διατρέχει ολόκληρο το μυθιστόρημα αλλά και καταλήγει (όλως περιέργως) σώος και αβλαβής.

Πρωταγωνιστούν η Δήμητρα, σαραντάχρονη εισαγγελέας σε κρίση γάμου και ηλικίας, η μητέρα της, που είναι δικαστίνα, οι υιοί Στεργίου και Καρρά, η κόρη του Καρρά, ο Νίκος Μακρής, από τον συγγενικό κύκλο των Στεργίου, ο πατέρας της Δήμητρας, αλλά και ο παππούς της, συνταξιούχος δικαστής, συν τον αστυνόμο Αντύπα, ο οποίος ορκίζεται στις δυνατότητες της τεχνητής νοημοσύνης. Η τελευταία καθυστερεί κάπως να ανέβει επί σκηνής ακριβώς επειδή προορίζεται να παίξει καταλυτικό ρόλο. Δημιούργημα του Αντύπα, προγραμματισμένη να γράφει αστυνομικά μυθιστορήματα τα οποία μεταγράφει εν συνεχεία σε ταινίες, η τεχνητή νοημοσύνη κάνει εντέλει στο μυθιστόρημα τα πάντα: επεξεργάζεται έναν τεράστιο αριθμό πληροφοριών, συνθέτει και ανασυνθέτει δεδομένα που υπερβαίνουν το ανθρώπινο μέτρο, σκέφτεται τον λόγο και τον σκοπό της ύπαρξής της, αποφασίζει για τη ζωή ή για τον θάνατο των ηρώων και εποπτεύει με θεϊκό ή με δαιμονικό βλέμμα χώρους, συνειδήσεις, διαθέσεις και προθέσεις.

Ο Μπέκας δεν επιδιώκει να κρούσει κώδωνα πολιτικού κινδύνου. Ή μάλλον τον πολιτικό κίνδυνο που ενέχουν οι υψηλές δοσοληψίες στο επίπεδο της καθημερινής οικονομίας και της δημόσιας ζωής τον εκπροσωπεί τώρα, η τεχνητή νοημοσύνη με το αχανές πεδίο της εποπτείας της.

Δουλειά του μυθιστορήματος δεν είναι να μας πει αν κάτι τέτοιο είναι για καλό ή για κακό, αν είναι όντως επικίνδυνο, μα να μας δείξει πόσο και πώς είναι δυνατόν να συλλειτουργήσουν τα νεοπαγή κοινωνικά φαινόμενα με τα παλαιότερα. Και αυτό ακριβώς θέλει ο Μπέκας: όχι να προλάβει, να καταγγείλει και να φρονηματίσει, αλλά να υποθέσει, να εικάσει και να συσχετίσει, φροντίζοντας εκ παραλλήλου για τη στέρεη και πειστική μυθοπλασία του, ακόμα κι αν η τελευταία πρέπει να περάσει από το φίλτρο της επιστημονικής φαντασίας, για τους προχωρημένους για αστυνομικό μυθιστόρημα χαρακτήρες του, όπως η Δήμητρα και ο Αντύπας, ή για τη δράση του που δεν θα ξενίσει με πιθανές αστοχίες και υπερβολές.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ