Βύρων Λεοντάρης - Η ομίχλη του αιώνα

...Μπορείς να σέρνεσαι μια ολόκληρη ζωή,
υπογραφή δειλή μέσα στους δρόμους;

Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που "διελύθησαν ησύχως…."

Όσα κι αν γράψουμε εμείς οι πεζογράφοι, έρχεται η στιγμή που ο ποιητής καταφέρνει να μας χωρέσει όλους σ' ένα στίχο του. Κι όλοι πια μιλάμε μέσα από αυτόν. Ο Βύρων Λεοντάρης, κατά πολλούς ο τελευταίος μεγάλος μιας ποιητικής σχολής που άκμασε από τη Σεφερική «Στροφή» μέχρι τα τέλη του εικοστού αιώνα, άφησε πίσω του ένα έργο μεστό, γεμάτο ποιητική ανδρεία αλλά και ευαισθησία, πολιτικό αλλά και ανθρώπινο, φτιαγμένο με απλή αλλά ουσιαστική γλώσσα.

Έτσι είναι η φωνή των μεγάλων ποιητών - δεν έχει πάνω της περιττά στολίδια κι ο Λεοντάρης μιλά ορθά για τη «ζωή που δεν θα γίνει τέχνη».

Να ζήσουμε χωρίς φτιασίδια χωρίς εκμαγεία

Ο ποιητής όπως κι ο απλός άνθρωπος διεκδικεί το μερτικό του από τη ζωή και την αγάπη,

Πριν να ξυπνήσει το άρωμα των λεμονιών

πριν να ξυπνήσουν τ' άστρα

έλα, γύρισε, αγάπη μου, στα περιβόλια.

Αν είναι να ζήσουμε αυτή τη ζωή, που δεν είναι τέχνη αλλά είναι πολύτιμη σαν την τέχνη, «να ζήσουμε, να ζήσουμε», όπως λέει ο ποιητής, θα πρέπει προηγουμένως να έχουμε απαντήσει σε ερωτήματα που μας θέτει εκείνος:

Πόσο καιρό λοιπόν ακόμα θα υπάρχουν στον κόσμο

τέρατα, που νομίζουν πως κρατούν

τις ζωές των ανθρώπων μέσα στα νύχια τους;

Η ομίχλη του αιώνα εξακολουθεί να μπαίνει από παντού στο σπίτι μας κι είναι μια ομίχλη που θαμπώνει τα πάντα γύρω μας, ιδέες, ανθρώπους, αποφάσεις και αξίες. Κι εμείς ας μην γίνουμε οι άνθρωποι της τρίτης στροφής:

Σκιά ήταν ό,τι για ζωή αγαπήθη

ήχος στεγνός μιας άδειας λέξης

- σαν ήρθε η ώρα να διαλέξεις

είπες ας φράξουν τη φωτιά άλλα στήθη...