«Το τέλος του παιχνιδιού» πλησιάζει...

Η ατάκα του Χάρολντ Μπλουμ στο κεφάλαιο αναφοράς στον Μπέκετ μέσω του Τζόις, του Προυστ και του Σαίξπηρ, είναι ένας δυστοπικός στοχασμός για το αναγνωστικό μέλλον αυτού του κόσμου.

Η πρόκληση που θέτει το «Τέλος του παιχνιδιού» είναι πως βρίσκεται κοντά το τέλος του Κανόνα, το τελευταίο βάθρο της λογοτεχνίας, αν λογοτεχνία σημαίνει τον Σαίξπηρ, τον Ρακίνα, τον Δάντη, τον Προυστ, τον Τζόις... Θα έλεγε κανείς ότι ο Μπέκετ προαγγέλλει τη στιγμή που ο Δάντης, ο Προυστ και ο Τζόις δεν θα έχουν σοβαρούς αναγνώστες και ο Σαίξπηρ και ο Ρακίνας δεν θα παίζονται πια. Αυτό θα είναι πράγματι το τέλος του παιχνιδιού και πολλοί από εμάς θα ζήσουν για να το δουν.

Κι επειδή όπως λέει ο Καμύ η προφητεία πολύ σύντομα γίνεται επικαιρότητα, φαίνεται πως πλησιάζουμε σιγά-σιγά σε αυτό το «τέλος του παιχνιδιού», που θα είναι πραγματικός εφιάλτης, ένας θρίαμβος ανάλγητων τεχνοκρατών και λογοτεχνικά αναλφάβητων ανθρώπων. Μια νέα κοινωνία Οργουελικής σύλληψης στην οποία το πρώτο θύμα θα είναι η ίδια η γλώσσα που μιλάμε.