Υπάρχει γυναικείος οργασμός στη λογοτεχνία;

Η επανάσταση της γυναίκας είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό επεισόδιο στην Ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, για ένα λόγο περισσότερο επειδή οι πρωτεργάτες της θα μπορούσαν να θεωρηθούν μάλλον «μισογύνηδες».

Πράγματι ο μουρτζούφλης Τολστόι και ο γλωσσικά υποχόνδριος Φλομπέρ δεν είχαν προτάξει το γυναικείο ζήτημα στα μυθιστορήματά τους που θεωρούνται σήμερα προδρομικά έργα για την χειραφέτηση της γυναίκας. Η αρχική απέχθεια του Τολστόι για την Άννα Καρένινα αφομοιώθηκε μέσα του χάρις στο μεγάλο ταλέντο του το οποίο δεν θα άφηνε ποτέ να καταστραφεί ένα αριστούργημα από τις στείρες προκαταλήψεις του δημιουργού του. Με τον ίδιο τρόπο ο Φλομπέρ επικεντρώθηκε σ’ ένα κόσμο φαντασιώσεων μέσα στον οποίο εξεγείρεται κοινωνικά και ερωτικά η Έμα Μποβαρύ. Είναι αμφίβολο αν οι δύο αυτοί τιτάνες της λογοτεχνίας σέβονταν και αποδέχονταν την γυναικεία σεξουαλικότητα. Οι ηρωίδες τους επαναστατούν σ’ ένα ρομαντικό, μεταφυσικό επίπεδο και ο ξεσηκωμός του δεν φτάνει ποτέ μέχρι το σώμα τους.

Ακόμα και ο ρηξικέλευθος Λόρενς παρότι αποδέχεται το σαρκικό δικαίωμα της λαίδης Τσάτερλι, δυσκολεύεται πολύ να φτάσει μέχρι το «τέλος του παιχνιδιού».

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι: υπάρχει γυναικείος οργασμός στη λογοτεχνία; Οι άντρες συγγραφείς αντιμετωπίζουν την γυναικεία κορύφωση ως κάτι μυστηριακό και περίκλειστο, στην ουσία αγνοούν καταφανώς το ζήτημα. Οι γυναίκες συγγραφείς συνήθως δεν μιλούν για αυτό, ίσως γιατί ντρέπονται ή γιατί το θεωρούν κάτι αυτονόητο.

Η αλήθεια είναι ότι ο ανδρικός οργασμός, εξωτερικά τουλάχιστον, είναι κάτι απτό και αρκούντως εντυπωσιακό. Γίνεται συχνά λόγος για αυτόν ειδικά μετά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Διάσημοι συγγραφείς αφιερώνουν ολόκληρα μυθιστορήματα στο φαντασμαγορικό αυτό γεγονός. Ο Ροθ και ο Μακ Γιούαν είναι δύο χτυπητά παραδείγματα.

Ο πρώτος στο «σύνδρομο Πορτνόι» αναλύει καθ’ υπερβολή την αναμέτρηση με τον οργασμό, έστω και αν ή κυρίως γιατί συνδέεται με τον αυνανισμό. Ο δεύτερος στο καλογραμμένο του μυθιστόρημα «Στην Ακτή», ανάγει την πρόωρη εκσπερμάτιση του ήρωα σε τραγικό γεγονός που διαρρηγνύει απροσδόκητα τον δεσμό ζωής ανάμεσα σ’ ένα νεαρό ζεύγος.

Αναρωτιέμαι απλά πώς θα γράφονταν αυτά τα δύο μυθιστορήματα του καιρού μας αν αντί οι συγγραφείς τους να καταγίνουν με το έπος της εκσπερμάτισης, επικεντρώνονταν στο ζήτημα του γυναικείου οργασμού. Νομίζω όμως κανένας άντρας, όσο μεγάλος συγγραφέας κι αν είναι, δεν μπορεί να συλλάβει και να αποδώσει το μέγα αυτό μυστήριο της ζωής και του έρωτα. Συνεπώς ο γυναικείος οργασμός παραμένει πρόβλημα άλυτο τουλάχιστον επί χάρτου.