Κριτική: Το Wheel of Time είναι ο μακρινός, μαγικός, ξάδερφος του Game of Thrones

Δύσκολα, πολύ δύσκολα, πλέον μπορεί να ξεχωρίσει μια σειρά φαντασίας και ειδικά να στηθεί με μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών που δε θα την ρίξει στα μάτια των θεατών. Το έργο γίνεται ακόμη δυσκολότερο όταν βασίζεται σε μια σειρά βιβλίων που αριθμεί μέχρι σήμερα 14 τόμους. Μπορεί να μην του φαίνεται, αλλά το The Wheel of Time στο Amazon Prime Video κάνει μια αρκετά τίμια δουλειά στο σύνολό του για να μεταφέρει ένα τεράστιο σύμπαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει μέσα στιγμές «άρπα-κόλλα» και αδυναμίες.

Η νέα επική -από πλευράς παραγωγής επίσης- σειρά του Amazon Prime Video βασίζεται στα ομώνυμα βιβλία του Robert Jordan και απ' όσο το έψαξα, γιατί δεν τα έχω διαβάσει, διαστρεβλώνει πολλά από τα γεγονότα, για να αποδώσει μια αίσθηση αιφνιδιασμού σε όσους την παρακολουθήσουν.

Αρχικά, να πούμε ότι η ιστορία ξεκινάει με την Moiraine (Rosamund Pike), η οποία είναι μια «Aes Seda», μια μάγισσα κοινώς, μέλος μιας οργάνωσης γυναικών που έχουν τη δύναμη να διοχετεύουν και να αντλούν τη «Μία Δύναμη» ή One Power όπως αναφέρεται. Μαζί με τον πρόμαχό της, ταξιδεύουν για να βρουν τη μετενσάρκωση του «Δράκοντα», ενός απίστευτα δυνατού μάγου που η επάνοδός του θα σημάνει ξανά τη διάλυση του κόσμου. Ουσιαστικά, είναι μια προφητεία που έχει διάφορες αλληγορίες στην τελική μάχη του καλού και του κακού με έναν «επίλεκτο» για την «φωτεινή πλευρά» και έναν μεγάλο εχθρό «για το Σκοτάδι».

Αυτή είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου της ιστορίας και του ευρύτερου κόσμου του «Τροχού του Χρόνου», η οποία στη διάρκεια των 8 επεισοδίων που διαρκεί η 1η σεζόν ξετυλίγεται με σχετικά γρήγορους ρυθμούς, εάν λάβουμε υπόψη που καταλήγει. Ο ρυθμός αυτός όμως αποδεικνύεται πως έχει δύο αρνητικά.

Το πρώτο είναι πως αρκετοί χαρακτήρες απλά χαϊδεύονται από το σενάριο, χάνονται στα μεγαλύτερα plot points και επισκιάζονται. Επομένως, θα μπορούσε η ιστορία να είναι πολύ πιο σφιχτή και εστιασμένη σε συγκεκριμένα σημεία. Ακολούθως, το δεύτερο αρνητικό του είναι πως επειδή τρέχει για να προλάβει ένα εκρηκτικό φινάλε -που του δίνω πόντους ότι χτίζεται αρκετά μεθοδικά με όμορφα cliffhangers από το 4ο επεισόδιο και μετά, πέφτει στην παγίδα του υπερβολικού exposition.

Συνεχώς η υπερπληροφόρηση που δέχεται ο θεατής μπορεί να φανεί εξαντλητική σε σημεία, παρά τις καλές προθέσεις που έχει στο γενικότερο στόχο του «worldbuilding” και να χτίσει έναν αχανή κόσμο. Ας μην το έκανε σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και θαρρώ πως θα είχαμε ένα λιγότερο συγκεχυμένο ντεμπούτο για το Wheel of Time. Μπορεί, όμως, να βελτιωθεί από τη 2η σεζόν όταν έρθει και σίγουρα έχει μπόλικο χώρο για να τα καταφέρει στο κομμάτι του «πώς ξετυλίγει έναν αχανή κόσμο», ιδιαίτερα όταν θέλει να τον μεταδώσει σε ένα μη διαβασμένο κοινό, που έχει δει άλλες παρόμοιες παραγωγές όπως το The Witcher μέχρι το Game of Thrones.

Και δε φέρνω τυχαία ως παράδειγμα την τελευταία σειρά, καθώς είναι μια κοντινή που συγγενεύει το The Wheel of Time της Amazon στο θέμα του μεγέθους της παραγωγής. Πραγματικά το σόου δεν τσιγκουνεύεται πουθενά και σε καμία σκηνή, όσον αφορά την ποιότητα των σκηνικών του αλλά και του CGI, στο οποίο βασίζεται αρκετές φορές, ειδικά όταν εκτοξεύονται ξόρκια. Το τελευταίο ναι μεν έχει σημεία που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο, ωστόσο έχει σκηνές που αγγίζει κινηματογραφικά στάνταρ και τολμώ να πω καλύτερα απ' αυτά που κάποτε πρόσφερε το Game of Thrones.

Μεγάλο μπράβο στην παραγωγή που προσπάθησε να κρατήσει τα σκηνικά και τα περιβάλλοντα όσο πιο φυσικά γίνεται. Ειδικά σε μια περίοδο που ο τεχνητός φωτισμός σε ένα CGI σκηνικό χτυπάει πλέον στα μάτια μου, με μόνη εξαίρεση τις σειρές που γυρίζονται στα τελευταίας τεχνολογίας LED σκηνικά της ILM (βλ. The Mandalorian). Το φυσικό φως φαίνεται πως λούζει μια σκηνή και κάνει τα πάντα στον Τροχό του Χρόνου να μοιάζουν πειστικά. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό σε σημεία, με αληθινά φυσικά τοπία που κόβουν την ανάσα και αναμειγνύονται με αρκετή φυσικότητα με τα fantasy στοιχεία που προθέτονται με τα ειδικά εφέ. Και επειδή στις λεπτομέρειες κρίνεται το οπτικό αποτέλεσμα είδα εξαιρετικά ποιοτικά κοστούμια και οπλισμό (ειδικά μια σκηνή μάχης τα σπαθιά και τα τσεκούρια ήταν αυτό που θα έλεγε κανείς κινηματογραφικού επιπέδου, τις συγκρίσεις με ταινίες μπορεί να τις κάνει ο καθένας).

Σε αυτό το σημείο θα πω ότι δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου ότι ο μεγάλος κακός του σόου θυμίζει Dementor από το Χάρι Πότερ. Ελπίζω να μη σας χάρισα μια cannot unsee αντίδραση, αλλά δείχνει πως η παρθενογένεση δεν υφίσταται στις μέρες μας. Κάτι που ακόμα δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου είναι πως τη σειρά πλαισιώνουν κυρίως άγνωστα ονόματα, αφού εξάλλου δε γίνεται κάθε cast να έχει την ποιότητα του Game of Thrones.

Ξεκάθαρα το υποκριτικό κομμάτι κρατάει σε αποδεκτά επίπεδα η Rosamund Pike, που τη θεωρώ μια πανίσχυρη ήρεμη δύναμη γενικότερα, ενώ άλλο highlight ήταν ο «ψευδοπροφήτης» του Alvaro Morte. Ναι, του «Καθηγητή» από το La Casa De Papel που εδώ μιλάει άπταιστα αγγλικά και μου φαινόταν αρκετά παράξενο. Οι υπόλοιποι νεαροί και πρωτοεμφανιζόμενοι ηθοποιοί δεν έχουν το ταλέντο για να σηκώσουν ή να σταθούν δίπλα στους εμπειρότερους -πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων όπως της Nynaeve.

Το στοιχείο που μου άρεσε περισσότερο είναι η ιδιαίτερη προσέγγιση που κάνει σε διάφορα κλισέ του fantasy genre. Για παράδειγμα οι θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές του αλληγορίες είναι δοσμένες με μοντέρνες προεκτάσεις και φυσικά σχόλια για θέματα όπως η εξουσία, η φυλετική ανισότητα (το concept μιας γυναικοκρατούμενης μαγικής δύναμης) και ο ρατσισμός.

Συμπερασματικά, η 1η σεζόν, παρά τα στραβοπατήματα και τις αδυναμίες, δεν θεωρείται σε καμία περίπτωση χάσιμο χρόνου, αλλά μια τίμια και εντυπωσιακή οπτικά σειρά φαντασίας, που κάνει το πρώτο της βήμα στον κυκεώνα των streaming υπηρεσιών. Είναι άλλωστε πολύ πολύ νωρίς για να δούμε σε τι μπορεί να εξελιχθεί, αφού σίγουρα υπάρχει αρκετό πρωτογενές υλικό από τα διάφορα βιβλία.

πηγή: unboxholics