Killing Godot - Μια αλληγορία για τον χρόνο και το θέατρο

Ύστερα από αιώνες παραστάσεων ήρθε η στιγμή που το παγκόσμιο θέατρο πρέπει να κάνει τον δικό του απολογισμό. Ο χρόνος είναι πάντα η αναγκαία συνιστώσα στη δημιουργική διαδικασία, γιατί είναι αυτός που ορίζει τα πάντα. Ορίζει τις ιδέες, ορίζει τους ανθρώπους, ορίζει τις μεταμορφώσεις που επιχειρούν, τα λόγια που επαναλαμβάνονται ευλαβικά σαν να πρόκειται για θρησκευτική τελετή. Τα έργα ταξιδεύουν στην αχαρτογράφητη θάλασσα του χρόνου, μεταποιούνται, επανακαθορίζονται, δοκιμάζονται και αντέχουν ή όχι.

Ο Σάμιουελ Μπέκετ είναι ο Αρχιλογιστής αυτής της παράξενης τέχνης που λέγεται θέατρο, της τέχνης που πασχίζει να υποκαταστήσει την πραγματικότητα, να την διορθώσει ή να την καταργήσει μέσα στον δοσμένο χρόνο μιας παράστασης και ακόμα παραπέρα. Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» είναι μια διηνεκής αλληγορία για την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα κι έξω από τον χρόνο, με διαλόγους πλατωνικής λογικής κυκλοτερείς και ανακόλουθους.

Η προσπάθεια να διαρρήξει κανείς τον πυκνό ιστό αυτού του έργου θα απαιτούσε σίγουρα μια βαθιά γνώση του που ο Νίκολας Καζάν φαίνεται να τη διαθέτει. Κατακερματίζει λοιπόν τον κείμενο και το επανασυναρμολογεί με μια μετα-θεατρική οπτική έχοντας ως σύμμαχο το πέρασμα του χρόνου. Δύο ηθοποιοί που ερμηνεύουν τους ρόλους του Εστραγκόν και του Βλαντιμίρ εδώ και εβδομήντα χρόνια, δίνουν μια παράσταση για τις παραστάσεις που υπηρέτησαν. Νέα ερωτήματα ανακύπτουν αναπόφευκτα και αθροίζονται στα ήδη γνωστά. Η κατακτημένη εμπειρία μοιάζει ανεπαρκής, οι συντεταγμένες του Γκοντό αναζητούνται ακόμα. Όλα εξελίσσονται με μια απολογιστική διάθεση. Τίποτα δεν ολοικληρώνεται, τίποτα δεν επιλύεται. Μένει η ίδια ευλογημένη αίσθηση, η αοριστία της ελευθερίας, η αδάμαστη βούληση και το υπαρξιακό κενό.

Ένα δόκιμο κείμενο, την ποιόητα του οποίου διαφυλάσσει η ιδέα του σκηνοθέτη Νίκου Καμτσή να βγάλει, με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης, εκτός δρωμένων τις υποτιθέμενες υποδείξεις του ίδιου του Μπέκετ σε μια πολυμορφική εκδοχή του από διαφορετικές οθόνες, υποδείξεις που θα μόλυναν την παράσταση με απαράδεκτο διδακτισμό. Κατά τα άλλα η στιβαρή παρουσία του Δημήτρη Φραγκιόγλου αποτελεί πυξίδα για τον ασφαλή προσανατολισμό του Νίκου Καμτσή που αποδεικνύει εδώ το υποκριτικό του ταλέντο, εκτός από τη σκηνοθετική του δεινότητα. Ο καλοδουλεμένος ρόλος του Φραγκιόγλου είναι η υποκριτική σταθερά του όλου εγχειρήματος. Η perfomer Ναταλί Φλουρή εμφανίζεται ως από μηχανής θεός για να δώσει πιθανόν τις πολυπόθητες απαντήσεις. Με τον τρόπο της γίνεται ένα είδος γκεστ-σταρ, ένα κοσμικό στοιχείο χάρις στο οποίο η πραγματικότητα εισβάλλει αίφνης στο αφηρημένο σύμπαν της παράστασης.

Η μετα-μπεκετική φαντασίωση του Νίκολας Καζάν παρουσιάζεται στο θέατρο Τόπος Αλλού σε παγκόαμια πρώτη.

Η ταυτότητα της παράστασης:

• Συγγραφέας: Νίκολας Καζάν
• Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής
• Βοηθός σκηνοθέτη: Μανώλης Γλαντζίνας
• Πρωταγωνιστούν: Δημήτρης Φραγκιόγλου, Νίκος Καμτσής
• Μαζί τους η performer Ναταλί Φλουρή
• Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Νίκος Καμτσής
• Σκηνικό-Κοστούμια: Μίκα Πανάγου
• Φωτισμοί : Άγγελος Χότζα – Νίκος Καμτσής
• Video–maping: Ανδρέας Τυρανόπουλος
• Μουσική επιμέλεια-Sound editing: Gothany Bay
• Επικοινωνία: Wewill–Βάσω Σωτηρίου
• Σκηνικά αντικείμενα και κατασκευές: Ιωάννα Καραγιώργου
• Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
• ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ, Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων, Κυψέλη
• Aπό 21 Νοεμβρίου 2025 έως 10 Ιανουαρίου 2026
• Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 20:30
• Τιμές εισιτηρίων: 18 ευρώ, άνω των 65: 15, Φοιτητικό/νεανικό: 12 ε