«Ο επιστάτης» στο θέατρο «Αργώ»

Στη σκηνή του θεάτρου Αργώ ανέβηκε το αινιγματικό έργο του Βρετανού δραματουργού, με τον Σωτήρη Χατζάκη στο ρόλο του γηραιού μικροαπατεώνα, που έρχεται να βάλει τάξη σε ένα ρημαγμένο δωμάτιο-αποθήκη, και τους νεότερους Αιμιλιανό Σταματάκη και Γιώργο Φριντζήλα.

Η δραματουργία του Χάρολντ Πίντερ, του θεατρικού συγγραφέα που γεννήθηκε στο Λονδίνο του 1930 σε εργατική οικογένεια, έχει αποτελέσει αδιαμφισβήτητη τομή στο αγγλόφωνο θέατρο – και όχι μόνο. Ο τρόπος γραφής του, που προσιδιάζει στο ύφος, τη γλώσσα και τον τρόπο του θεάτρου του παραλόγου, δημιουργεί κόσμους που μας προσελκύουν με τον αρχικά γνώριμο χαρακτήρα τους, για να μας "παγιδεύσουν" στη συνέχεια σε καταστάσεις αλλόκοτες και αινιγματικές. Από το σύζυγο που γίνεται ταυτόχρονα και "Ο εραστής" μέχρι την ιστορία ενός ζευγαριού που συνεχώς παραμορφώνεται από εκδοχές στους "Παλιούς καιρούς", οι κόσμοι του βραβευμένου με Νόμπελ Βρετανού πάντα μας ασκούν μια παράξενη γοητεία, αποκαλύπτοντάς μας υπαρξιακές αλήθειες με ιδιαίτερο τρόπο.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον "Επιστάτη", το πιντερικό έργο που θα δούμε στο θέατρο Αργώ από 13/1 σε σκηνοθεσία και διασκευή του καταξιωμένου ηθοποιού Σωτήρη Χατζάκη και σε μετάφραση του Κώστα Σταματίου. Εκτός, όμως, από το τιμόνι της σκηνοθεσίας, ο έμπειρος ηθοποιός έχει αναλάβει και το ρόλο του ίδιου του Επιστάτη, πλαισιωμένος από τους ταλαντούχους Αιμιλιανό Σταματάκη ("Συμπτώματα από την έλλειψη βάρους", "Moby Dick", "Chicago") και Γιώργο Φριντζήλα ("Οιδίπους επί Κολωνώ" το περσινό καλοκαίρι, "Τρεις αδερφές" στη Στέγη), στους ρόλους των δύο αδερφών.

Λίγα λόγια για την πλοκή

Ο Άστον και ο Μικ είναι δύο αδέρφια που μένουν μαζί σε ένα δωμάτιο που μοιάζει περισσότερο με αποθήκη, ασφυκτικά γεμάτη από συσσωρευμένα, άχρηστα αντικείμενα. Ο πρώτος, κουβαλώντας το τραύμα της "θεραπείας" ηλεκτροσόκ που είχε υποστεί πριν κάποια χρόνια, δυσκολεύεται στην επικοινωνία, ενώ όλο λέει ότι θα χτίσει ένα υπόστεγο στην αυλή, μια επιδίωξη που επαναφέρει διαρκώς αλλά ποτέ δεν πραγματοποιεί. Ο δεύτερος αδελφός, ο μικρότερος, είναι –εξίσου μάταια με τον Άστον– φιλόδοξος, αλλά και κυνικός και ευερέθιστος. Χωρίς να το περιμένουν, στο σύμπαν τους θα εισβάλει ένας άστεγος ηλικιωμένος μικροαπατεώνας, ο Ντέιβις, ο οποίος θα στήσει ένα παιχνίδι διάσπασης-συμμαχίας ανάμεσα στα αδέρφια, τα οποία τελικά θα του προτείνουν τη θέση του επιστάτη του μικρού τους χώρου.

Και μετά, κωμωδία!

Έτσι επέμενε να χαρακτηρίζει ο Χάρολντ Πίντερ αυτό του το έργο, έτσι το χαρακτηρίζει και ο Σωτήρης Χατζάκης, ο οποίος θα προσθέσει δίπλα στη λέξη "κωμωδία" ένα επίθετο: "πολιτική". Γιατί, όμως; Ας δούμε πώς το εξηγεί ο ίδιος: "Κάλλιστα, η αποθήκη με τα θραύσματα οικοσκευής και τα ράκη αισιοδοξίας θα μπορούσε να είναι η σημερινή Ευρώπη, ο μάταιος κόσμος, ο ανίατα άρρωστος, έτσι όπως τον κατάντησαν οι ρυπαροί πολιτικοί, οι δολοφόνοι οικονομολόγοι, οι ανάλγητοι επιχειρηματίες, οι Φαρισαίοι ιερείς και οι χρήσιμοι ηλίθιοι που συντηρούν όλους αυτούς και τους ψηφίζουν. Η τραγωδία, λοιπόν, πρόκειται να φορέσει το σκουφί της κωμωδίας και να σας υποδεχτεί στο τρενάκι του τρόμου…"

Πηγή: athinorama.gr