Είδαμε την παράσταση «Πεταλούδες στο στομάχι» και...

Πρόκειται για ένα θέαμα με πολλή μουσική (έως και μιούζικαλ θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε, αφού τα αισθήματα των ηρώων, οι διαθέσεις τους, η ατμόσφαιρα που τους περιβάλλει εκφράζονται επιπλέον μέσα από τραγούδια), χορό, κείμενα, live βιντεοσκοπήσεις και video art.

Το θέμα του είναι ο έρωτας, ο ζωογόνος και τρομακτικός (όχι τυχαία δυσοίωνος ο ήχος που κάνουν οι πεταλούδες στα βίντεο της παράστασης) και παρόλο που δεν έχουμε να κάνουμε με μια σαφή υπόθεση και ρόλους με συνέχεια, ανάμεσα στα κείμενα που μιλάνε για το φαινόμενο του έρωτα, συγκροτείται κάποια ιστορία. Και αυτό γιατί «φλασάρουν» σπαράγματα από την ερωτική / σεξουαλική ζωή ενός ήρωα, του Ρ.Α. (Κ. Μπιμπής), που εξαρχής μαθαίνουμε ότι έχει οδηγηθεί στον θάνατο εξαιτίας πολλαπλών και συνεχόμενων ερωτικών διαψεύσεων.

Ο Ρ.Α., έξυπνα παρουσιαζόμενος ως πανσέξουαλ, γνωρίζει με ασύλληπτη ταχύτητα εναλλαγής άτομα από διαφορετικά φύλα μέσα σε κλαμπ (το κλαμπ της σκηνής φέρνει στο μυαλό εκδοχές του νεοϋορκέζικου Studio 54, του βερολινέζικου Berghain ή του δικού μας Plus Soda) ή μέσω εφαρμογών γνωριμιών, αναζητώντας, όπως λέει ο ίδιος, την αγάπη – όπως όλοι πάνω στη σκηνή και μέσα στην αίθουσα και παντού στον κόσμο.

Ο χαρακτήρας του (ο μοναδικός που αφήνει να διαφανούν στοιχεία του), χωρίς τίποτα το ηρωικό πάνω του («αντιήρωα» τον χαρακτηρίζει το Δελτίο Τύπου), είναι νάρκισσος, είρων, ανασφαλής, συναισθηματικά μπλοκαρισμένος, νευρικός, δεν δέχεται το «όχι», σε στιγμές μάλιστα είναι και κακοποιητικός. Είναι εκπληκτική η ερμηνεία του Κ. Μπιμπή, που κλήθηκε να ενσαρκώσει έναν –αρχικά τουλάχιστον– τόσο αρνητικό ήρωα, κι όμως μας κάνει να ταυτιστούμε μαζί του και να συγκινηθούμε. Αμέσως μετά από μία (αποτυχημένη) συνεύρεση με έναν νεαρό και έναν τοξικό χωρισμό από μια ετεροφυλοφιλική σχέση του, γνωρίζει τη Μόλι.

Το όνομα μάλλον παραπέμπει στην αργκό του ναρκωτικού ecstasy, δηλώνοντας τη σχέση του έρωτα με την ευφορία, την εξάρτηση, την παραίσθηση. Την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και της ζητάει να «τριπάρουν» μαζί, να αφεθούν δηλαδή άνευ όρων στην δράση του πιο ψυχοτρόπου ναρκωτικού, του έρωτα, του Gen-L ή σκέτο L, όπως επινοείται και λέγεται στην παράσταση του Ρήγου.

Ο Ρ.Α. πιστεύει ότι επιτέλους βρήκε έναν «συνεργό» για να αντέξει τα πάντα και να παλέψει ενάντια σε όλο τον κόσμο. Η σχέση τους, όμως, είναι θνησιγενής από την αρχή, αφού ο Ρ.Α. με το που εντοπίζει τη Μόλι μέσα στο πλήθος, ομολογεί ότι φοβάται πως εκείνη θα τον απορρίψει. Διώχνει αυτή τη σκέψη και, προσέξτε πώς ο Μπιμπής / Ρ.Α. «ντοπάρεται» μέσα από την κίνησή του, για να της τραγουδήσει ένα τραγούδι και να την πλησιάσει. Και όντως, αν ο έρωτας είναι η συγκολλητική ουσία για μία σχέση, η ανασφάλεια είναι ο διαλύτης της. Ο Ρ.Α. σταδιακά διώχνει τη Μόλι από κοντά του, πέφτει σε κατάθλιψη και τελικά αυτοκτονεί – αυτοκτονεί πραγματικά άραγε ή σκοτώνει μέσα του τον «κακό» εαυτό του, αυτόν που στο διάβα του αφήνει πτώματα από τον φόβο μήπως πληγωθεί ή από την αδυναμία του να παραδεχτεί ότι πληγώνεται με αποτέλεσμα τη δική του συντριβή κάθε φορά; Το τέλος, πάντως, είναι συμφιλιωτικό και «ξεσηκωτικό», αφού μας καλεί να μη φοβόμαστε να ερωτευόμαστε, άρα να ζούμε.

Στα highlights της παράστασης, η ατμόσφαιρα και το εικαστικό περιβάλλον (αριστοτέχνης σε αυτά ο Κ. Ρήγος), η πετυχημένη συν-πλοκή τους με τα κείμενα (Ε. Κύργια, δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται οι δύο καλλιτέχνες) η μουσική (Γρ. Ελευθερίου, υπέροχες διασκευές γνωστών τραγουδιών και δυναμικά πρωτότυπα κομμάτια), ο εκπληκτικός ραπ χωρισμός του Ρ.Α. με την Κάθυ (Ίντρα Κέιν, καθηλωτική σε όλα τα τραγούδια), η γενναία εξομολόγηση της τελευταίας για την αντιμετώπισή της στα πάρτι πριν το διαφορετικό διεκδικήσει τον χώρο του. Η κωμική (αλλά και πόσο τραγική) σκηνή της συνεύρεσης μεταξύ Ρ.Α. και Τζούλιαν (Κ. Γεωργόπουλος, εξαιρετικός και σημερινός σε όλο το φάσμα του) με παρεμβολές της εικονικής βοηθού Alexa, η τόσο μεστή αλήθειας χειραφέτηση του «θα-είμαι-πάντα-εδώ-για-σένα» Άλεξ (Α. Βαρδαξόγλου, με υπέροχη φωνή και κίνηση συν τοις άλλοις) και ο μονόλογός του για τους καταδύτες(κλαβαντίστας) του Ακαπούλκο. Επίσης το πολύ συγκινητικό όνειρο και ο μονόλογος του Ρ.Α. που εκφράζει μια κοινή φοβία, ότι θα μείνουμε μόνοι και δεν θα καταφέρουμε τίποτα σ’ αυτή τη ζωή, η σπαρακτική σκηνή της Μόλι (η πιο διάσημη παγκοσμίως ελληνίδα ηθοποιός, αυτή την εποχή, λόγω του Maestro, Κλέλια Ανδριολάτου) όταν πετάει τα μαξιλάρια προς το είδωλο του Ρ.Α. και συνολικά το πέρασμά της από τον έρωτα ως την «ξεφτίλα» του, οι θετικές δηλώσεις που κάνει με καθοδήγηση από τον Life coach – Instagram influencer για να βρει τον έρωτα η Άννα (η Δ. Μερκούρη έχει επωμιστεί τον ρόλο της μεγαλύτερης γυναίκας, εκπροσώπου της Γενιάς 1965-1980 “X”, η οποία γνώρισε αρχικά τον έρωτα αναλογικά και που αναγκάζεται να προσαρμοστεί στην ψηφιακή εκδοχή του, όσοι τουλάχιστον από εκείνη τη γενιά βρίσκονται ακόμα στο κυνήγι της αγάπης και δεν την έχουν βρει). Καταφεύγει τελικά σε εφαρμογή ραντεβού μόνο για να πέσει θύμα βίαιου σεξ (συγκλονιστικός ο μονόλογος της Δ. Μερκούρη στα ιταλικά με τους υπαινιγμούς στην οθόνη) και να επιστρέψει στον φαντασιακό έρωτα ενός μυθιστορήματος του 1920 (!).

Η δραματουργία δεν είναι εύκολη, χειρίζεται αρκετά επίπεδα ταυτόχρονα, χωρίς εντούτοις να χάνει τον ειρμό, την ευαισθησία και τις ισορροπίες της, δεν χαρίζεται με πληροφορίες στους ηθοποιούς για τους ρόλους τους, καλώντας τους να γεφυρώσουν οι ίδιοι με προσωπικές επιλογές ή και εμπειρίες τους. Το κείμενο είναι ωμό, χωρίς ιδιαίτερη ποίηση και πολλά-πολλά κολακευτικά σημεία για τους ρόλους. Και πλάι σε αυτά, χορός, τραγούδι, νέα μέσα, καθιστούν την παράσταση γοητευτικότατη και πολύ απαιτητική για τους ηθοποιούς, που ανταποκρίνονται σε όλα με θαυμαστό τρόπο.

Γνωστός εφοπλιστής έβρισε τους ηθοποιούς της παράστασης «Πεταλούδες στο Στομάχι»

Σε κάτι τόσο σημερινό, που δεν φιλοδοξεί παρά να αποτυπώσει μια στιγμή του σήμερα, δεν μπορούν να παραλειφθούν όσα είναι τόσο ενσωματωμένα πια στη ζωή μας, ακόμη και ημών των μεγαλύτερων: η ανάγκη μας να βρούμε άμεσες λύσεις γκουγκλάροντας, τα ποστ για το τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε, πόσα καταφέραμε, πόσο υποφέρουμε, τι μας εξοργίζει, το μας χαροποιεί, τι μας (κατα)θλίβει, η δημιουργία που βρίσκει βήμα και κοινό σε πλατφόρμες. Η κοινοποίηση παρουσίας και συντροφιάς, η ψηφιακά διαμεσολαβημένη σωματική και ψυχική επαφή, η «εκδίκηση» του άλλου μέσω φεϊσμπουκικού διασυρμού, κ.α.

Τα ΜΚΔ παίζουν έναν ρόλο στην παράσταση, αλλά σίγουρα δεν είναι η ουσία της, είναι μέσο που χρησιμοποιούν οι ήρωες, όπως παλιότερα οι ερωτευμένοι αντάλλασσαν γράμματα ή έκαναν αφιερώσεις στο ραδιόφωνο ή μιλούσαν με τις ώρες στο σταθερό τηλέφωνο ή απλώς περίμεναν υπομονετικά να τα πουν από κοντά.

Η αίθουσα του θεάτρου ήταν γεμάτη από 20άρηδες, που όντας και πιο εξοικειωμένοι τόσο με τα ΜΚΔ όσο και με τη ρευστότητα των φύλων, την κλαμπίστικη διασκέδαση, κλπ, αλληλεπιδρούσαν διαρκώς με τα επί σκηνής τεκταινόμενα. Η παράσταση όμως δεν αποκλείει καθόλου και τους μεγαλύτερους θεατές, που είναι ανοιχτοί σε πράγματα με τα οποία συνδέονται οι νεότερες ηλικίες, θέλουν να δουν κάτι καινούργιο και φρέσκο, να θυμηθούν παλιές καταστάσεις και ξεχασμένα ίσως αισθήματα, πώς είναι να πετάνε πεταλούδες στο στομάχι.

Είναι με λίγα λόγια παράσταση που δεν ακολουθεί τα στερότυπα, συγγραφικά και σκηνοθετικά. Αυτοί που δεν θα ικανοποιηθούν και δεν θα συνδεθούν εύκολα είναι συντηρητικά άτομα και θεατές που προτιμούν τη γραμμική δραματουργία στο θέατρο. Εξ ού και η πρόσφατη αντίδραση γνωστού εφοπλιστή, που έβρισε τους ηθοποιούς, προκάλεσε αναστάτωση στην παράσταση και μετά ζήτησε συγγνώμη.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Κλέλια Ανδριολάτου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Ίντρα Κέιν, Δωροθέα Μερκούρη, Κωνσταντίνος Μπιμπής. Προαιρετικό dress code για τους θεατές είναι το μαύρο χρώμα.

ΥΓ: Η φράση «Πεταλούδες στο στομάχι» περιγράφει τη σωματική αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού, όταν παρατηρείται μείωση της ροής του αίματος στο στομάχι, απέναντι σε μια απειλή ή σε μια κρίσιμη κατάσταση τύπου «fight-or-flight» (μείνε να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο ή τρέξε για να σώσεις τη ζωή σου).

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΘΕΑΤΕΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 18 ΕΤΩΝ

***ΠPOEIΔOΠOIHΣH ΠEPIEXOMENOY/Trigger warning: EIKONEΣ ΣEΞOYAΛIKHΣ BIAΣ