Βαρύς ζεϊμπέκικος για τον Αλμπέρ Καμύ
Από τη μακρινή 4η Ιανουαρίου του 2020 με την «Σαν σήμερα» αναδρομική μνήμη επιστρέφω στο θάνατο ενός πολυαγαπημένου προσώπου 60 χρόνια μετά.
Δεν κατάλαβα ποτέ τι με συνδέει πραγματικά με τον Αλμπέρ Καμύ, μολονότι ο Γαλλοαλγερινός συγγραφέας φαντάζει οικείος σε όλους εμάς που κατοικούμε τη μεγάλη θάλασσα.
Από όλα όσα γνωρίζω για τη ζωή και την προσωπικότητά του, για τη δράση, τις ιδέες και τη λογοτεχνία του, για την ποδοσφαιρομανία του, εκείνο που με συγκινεί ιδιαίτερα είναι ο βαρύς ζεϊμπέκικος στο βλέμμα του ένα βράδυ στα μπουζούκια.
Τρεις Μαϊου 1955, σημειωματάριο αρ. 3 εκδόσεις Γκαλιμάρ, γράφει ο Καμύ: «Βράδυ, στα μπουζούκια. Τέσσερις Έλληνες με καλούν ευγενικά να χορέψω μαζί τους. Όμως τα βήματά τους μου φαίνονται πολύ δύσκολα. Αν είχα χρόνο, θα ήθελα να μάθω…».
Είναι γνωστό ότι ο Καμύ αγαπούσε το χορό, όσο και τις γυναίκες. Δεν ξέρω αν ο ζεϊμπέκικος του φάνηκε δύσκολος εκείνο το βράδυ, νομίζω όμως ότι ένας άντρας έχει μέσα του τα βήματα, ως την πιο αδρή πτυχή της φύσης του.
Με την έννοια αυτή και ο Αλμπέρ κουβαλούσε τη μεσογειακή εμπειρία του ζεϊμπέκικου στην ψυχή και στο βλέμμα του. Χρειαζόταν λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση για να ρίξει τις βόλτες του πάνω στην πίστα. Κατά τα άλλα αυτή την εναλλαγή διονυσιακού και απολλώνιου στοιχείου έμαθε να τη ζει όσο κανείς άλλος.
Από το μεράκλωμα ως την υψηλή διανόηση μεσολαβεί μια υγιής διαδρομή που κάθε αυθεντικός άνθρωπος μπορεί να τη διατρέξει. Λίγες μέρες νωρίτερα ο μετέπειτα νομπελίστας είχε δώσει διάλεξη στο Αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου για το μέλλον του Ευρωπαϊκού πολιτισμού παρούσης όλης της Ελληνικής ιντελιγκέντσιας.
