Αν ο Σεζάν χρειάστηκε εκατό χρόνια...
Αν η καθολική αναγνώριση για τον Σεζάν ήρθε ύστερα από 100 χρόνια, σημαίνει πως υπάρχει πάντα ελπίδα για τη μεγάλη τέχνη
Ο καλλιτέχνης για τον οποίο ο Πικάσο είχε πει: «Είναι ο ένας και μοναδικός δάσκαλός μου», ο Πολ Σεζάν, χρειάστηκε 100 χρόνια για να λάβει το χρίσμα της αναγνώρισης από τους συμπατριώτες του. Η μεγάλη αναδρομική έκθεση στο Παρίσι το 1995 ήρθε απλά να επιβεβαιώσει το κοινό μυστικό στους εικαστικούς κύκλους του 20ου αιώνα, ότι δηλαδή πατέρας της μοντέρνας τέχνης ήταν αυτός ο μονήρης και εκκεντρικός ζωγράφος που επηρέασε όσο κανείς άλλος το πέρασμα στον κυβισμό, στον σουρεαλισμό και στην αφηρημένη τέχνη.
Ολυμπιακός: Σας ψάχνει ο... Μεντιλίμπαρ!
Ο Σεζάν, πνευματικό τέκνο του Καμίλ Πισαρό, έζησε τη ζωή του μακριά από το Παρίσι, το κέντρο του κόσμου, απομονωμένος τον περισσότερο καιρό στην Προβηγκία, όπου αναμετρήθηκε με το φως του Νότου και την Μεσογειακή απλότητα. Η γεωμετρική θέαση του κόσμου, με την χειραγώγηση των χρωμάτων και της εικαστικής φιοριριτούρας τον έθεσε απέναντι από τον φανφαρονισμό της ζωγραφικής του Βαν Γκογκ.
Η υστεροφημία του Σεζάν, ο οποίος επηρέασε τον Πικάσο και τον Ματίς όσο κανείς άλλος, εκτοξεύθηκε μόλις στο τέλος του 20ου αιώνα, ενός αιώνα που ο ίδιος όρισε εικαστικά. Η μεγάλη τέχνη απαιτεί υπομονή και η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται.
