Κινηματογράφος - ο φτωχός συγγενής
Έβδομη τέχνη ή έσχατη των τεχνών το περιλάλητο σινεμά;
Ζούμε πέραν πάσης αμφιβολίας σε ένα κόσμο κινηματογραφικό, όπου τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις μας τις δανειζόμαστε από τη μεγάλη οθόνη. Μέρος της μαγικής διαφήμισης, τελάλης της μόδας, μάγος της εικόνας, ο ίδιος ο κινηματογράφος συνεχίζει να καθορίζει τη ζωή μας στη σύγχρονη εποχή.
Είναι κι αυτός ένας τρόπος να αφηγηθούμε τα έργα και τις ημέρες μας, τρόπος που μπορεί να αναχθεί σε υψηλή τέχνη αλλά συνήθως είναι ένα εργοστάσιο κατασκευής μετριοτήτων που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ιδέα μας για τον εαυτό μας και για τον κόσμο που μας περιβάλλει.
Το κινηματογραφικό κείμενο αποτελείται κυρίως από εικόνες, που ακόμα και αν αντιστοιχούν η καθεμιά σε χίλιες λέξεις, πρόκειται συνήθως για προχειρογραμμένο υλικό. Στις περισσότερες ταινίες θριαμβεύει ο μελοδραματισμός, η εύκολη συγκίνηση, η δραματική αφέλεια. Ο κινηματογράφος υποτίθεται πως είναι παιδί του μυθιστορήματος αλλά ελάχιστα διδάχθηκε από αυτό και το καταλαβαίνουμε καλύτερα στις κινηματογραφικές μεταφορές καλών μυθιστορημάτων.
Το ανησυχητικό για την εποχή μας είναι ότι οι άνθρωποι είναι πρωτίστως καταναλωτές εικόνας και πολύ λιγότερο λέξεων. Είναι θεατές, ακροατές αλλά όχι αναγνώστες με μια διαστροφή στην απόλαυση της εικόνας και των ήχων που δεν βοηθά στην εξέλιξή τους. Ακόμα πιο ανησυχητικό παραμένει το γεγονός ότι οι αναγνώστες βιβλίων, όσοι έχουν απομείνει, συμπεριφέρονται λίγο-πολύ με την λογική και την αντίληψη των σινεφίλ. Είναι σαφές ότι το σινεμά στην πιο φτηνή και χυδαία εκδοχή του, έχει μολύνει τα πάντα γύρω μας, αλλά εμείς, υπνωτισμένοι και εκστασιασμένοι δεν το καταλαβαίνουμε.
