Η λογοτεχνία του κέρδους και η νύχτα των ιδεών

Σε ένα πολιτισμό στρεβλό όπως ο δικός μας όπου ακόμα και οι ιδέες αποδεικνύονται υστερόβουλες, η λογοτεχνία καλείται να παίξει τον ρόλο που της αναλογεί. Αν διδασκόμαστε κάτι από τον χρόνο είναι ότι τα γραπτά κείμενα είναι η μόνη μας κληρονομιά. Ο άνθρωπος όμως είναι εφήμερη έννοια, γραπώνεται από την ασήμαντη στιγμή και τα περιμένει όλα από το σήμερα. Σε αυτό τον εύθραυστο κόσμο, όπου η μνήμη έχει μηδαμινή συμμετοχή, όπως βέβαια και το όραμα, τα πάντα εξαρτώνται από την δύναμη του κέρδους.

Αν η λογοτεχνία μας μπορεί να φέρει κέρδος όχι σ' εμάς που τη γράφουμε, ούτε σ' εκείνους που τη διαβάζουν αλλά κυρίως σε αυτούς που την εμπορεύονται, τότε έχει θέση στη ζωή μας. Ζούμε την «Εποχή του σιδήρου», τη μακριά νύχτα των ιδεών. Κι αυτή η λογοτεχνία που τόσο την έχουμε ανάγκη αλλά δεν το ξέρουμε, και τη θυμόμαστε μόνο όταν χρειάζεται να καλύψουμε τις ακαθαρσίες μας με το πολύτιμο χώμα των λέξεων, γίνεται όλο και πιο ρηχή και πιο υπολογίστρια, μια κουτοπόνηρη μεσήλικη που σεργιανίζει στις πολύβουες λεωφόρους ανάμεσα σε βιαστικούς πολίτες και γυάλινα κτίρια.

Ας περάσουν τα χρόνια κι ας σαρώσουν αυτή την περίφημη εποχή που μας τρέφει και την τρέφουμε, να διαγραφεί η ασημαντότητά μας, τα κέρδη μας και η ματαιοδοξία μας, να λήξει επιτέλους αυτή η μακριά νύχτα των ιδεών μες στην οποία παραπαίουμε σαν τις τυφλόμυγες