Ζωγραφική και Ποίηση: Δυο τέχνες ζητούν την προσοχή μας
Με αφορμή την πλατωνική εκδοχή περί ζωγραφικής αναδεικνύεται η ιδιαιτερότητα ανάμεσα σε δύο απαιτητικές τέχνες
Ζωγραφική και ποίηση είναι δύο από τις πιο απαιτητικές τέχνες. Η καθεμιά τους υποβάλλει στον θεατή ή στον αναγνώστη διαφορετικά ερωτήματα σε σχέση με την ομορφιά, τον άνθρωπο και την κοινωνία.
Ο Πλάτων έλεγε πάντα ότι η ζωγραφική είναι μια τέχνη βουβή. Ενώ η ποίηση μιλά στη γλώσσα που επικοινωνούμε, η ζωγραφική παραμένει σιωπηλή. Όσο και αν η εικόνα φλερτάρει με την σαφήνεια, το θέμα ενός πίνακα αποτελεί πάντα ένα γρίφο λίγο πολύ άλυτο. Θα έλεγε μάλιστα κανείς πως όσο πιο αινιγματικό είναι ένα έργο ζωγραφικής, τόσο πιο φιλόδοξο φαντάζει.
Ολυμπιακός: Ο Πέτροβιτς, η Γαλατά και ο Τζολάκης
Ταυτόχρονα όμως η ζωγραφική παρουσιάζει ένα αντικείμενο χάρις στην υψηλή εικονοποιία της ενώ η ποίηση αρκείται σε μια απλή αναφορά σε αυτό. Γι' αυτό και η αντίθεση ανάμεσα στο προφανές και στο αμνημόνευτο είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλη τέχνη. Ο θεατής αρκείται σε αυτό που του προσφέρει η εικόνα, δεν έχει την υποχρέωση αλλά ούτε το δικαίωμα να εννοήσει κάτι πέρα από αυτό που εμφανίζεται στον καμβά. Με αυτή την έννοια καμία άλλη τέχνη δεν απαιτεί τόσο παθητική στάση.
Ας επιχειρήσει κανείς, για παράδειγμα, να εικονοποιήσει το περίφημο drinking song του Γέιτς, και ειδικά τους δύο τελευταίους του στίχους
I lift the glass to my mouth (Φέρνω το ποτήρι στα χείλη)
I look at you, and I sigh. (Σε κοιτάζω κι αναστενάζω).
