Οι έμποροι της γραφής και τι θα μείνει ύστερα από τον κατακλυσμό

Είναι αλήθεια ότι αν η κουλτούρα πρόκειται να διασωθεί με κάποιο τρόπο αυτό θα γίνει μέσα από την πλατιά μάζα. Όσο παραμένει κοινό κτήμα μιας πολυπληθούς κοινότητας δεν έχει τίποτε να φοβάται. Από την άλλη όμως η επαφή της τέχνης και του πολιτισμού με το ευρύ κοινό δεν μπορεί να είναι μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα σε ένα κόσμο που τα πάντα έχουν ως ύψιστο σκοπό το κέρδος.

Η γραφή είναι μια τέχνη λιγότερο καθαρή από τη μουσική ή την ζωγραφική, καθώς τα υλικά της είναι κοινόχρηστα, λέξεις και φράσεις που χρησιμοποιούν εκατομμύρια άνθρωποι για να εκφραστούν, να περιγράψουν τη δουλειά τους, να πουλήσουν τα προϊόντα τους, να προπαγανδίσουν τις ιδέες τους, τις συχνά ποταπές ιδέες τους και να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι πιο εκχυδαϊσμένες εκφάνσεις της μουσικής ή της ζωγραφικής προσφέρονται για τους διαφημιστές ή τους εικονογράφους των περιοδικών, παραμένουν έξω από τον κύκλο της υψηλής τέχνης.

Η λογοτεχνία σήμερα είναι ένας κυκεώνας πραγμάτων και από την στιγμή που το αναγνωστικό κοινό διευρύνεται συνεχώς για να ικανοποιήσει το ανικανοποίητο των εκδοτών αλλά κι όσων άλλων εμπλέκονται στο κύκλωμα της διακίνησης βιβλίων και ιδεών, η σύγχυση όλο και μεγεθύνεται. Δημιουργούνται παρανοήσεις όσον αφορά τον ρόλο των αναγνωστών αλλά και της κριτικής, τα βραβεία και οι λογοτεχνικές διακρίσεις αποκτούν σημαίνουσα θέση, το ίδιο και τα φεστιβάλ και οι εκθέσεις βιβλίων, υιοθετούνται νέες συνθηματολογίες, το μάρκετινγκ θριαμβεύει...

Πίσω από όλα αυτά ιριδίζει η θλιβερή διαπίστωση πως έφτασε το «Τέλος του παιχνιδιού» και πως ύστερα από αυτό τον μεταμοντέρνο κατακλυσμό τίποτα δεν θα έχει διασωθεί αφού δεν μεριμνήσαμε να διατηρήσουμε σε μια αντίστοιχη κιβωτό όσα πρέπει να διασωθούν.