Η καταγγελία του αμερικανικού ονείρου

Δεν υπάρχει μείζων Αμερικανός μυθιστοριογράφος που να μην αμφισβήτησε και να μην κατήγγειλε με σθένος το αμερικανικό όνειρο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ως γη της επαγγελίας προβλήθηκε και προβάλλεται στο αφελές πλατύ κοινό, στη λογοτεχνία όμως η προοπτική αυτή αμφισβητήθηκε επανειλημμένα από τους επιφανέστερους μυθοπλάστες της χώρας.

Ο Ουίλιαμ Μέλβιλ συμβόλισε το αμερικανικό όνειρο με τον Μόμπι Ντικ. Ο Φιτζέραλντ το περιέγραψε μέσα στην νεοϋορκέζικη μεσοπολεμική παράνοια του ψευτοευδαιμονισμού με πρότυπο τον Γκάτσμπι. Ο Φόκνερ ανέδειξε το σάπιο και νοσηρό μέρος του στην φανταστική πολιτεία της Γιοκναπατάφα όπως και η Κάρσον Μακ Κάλερς στην εμβληματική «Μπαλάντα του Λυπημένου Καφενείου» . Ο Στάινμπεκ το στηλίτευσε στα «Σταφύλια της οργής, ο Σολ Μπέλοου το ανάλυσε στον «Χέρτσογκ», ο Απντάικ στο «Τρέχα λαγέ» και ο Ροθ στο «Αμερικανικό ειδύλλιο». Ο Τζόν Φορντ το ανατέμνει στην «Ημέρα της Ανεξαρτησίας» και ο Πολ Όστερ εξερευνά τις άπειρες εκδοχές του στο 4321 Σε όποια σελίδα της βορειομερικανικής λογοτεχνίας κι αν σκύψει κανείς θα δει αυτή την διενηκή καταγγελία που συνεχίζει να τροφοδοτεί τους μυθιστοριογράφους διαφορετικών εποχών.