Το ανθρώπινο σώμα στη μοντέρνα τέχνη
Απειλείται με εξαφάνιση η αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος στη μοντέρνα εικαστική πραγματικότητα;
Πρόκειται για ένα θέμα που έχει συζητηθεί επανειλημμένα στο χώρο της κριτικής και της Ιστορίας της τέχνης. Το ανθρώπινο σώμα παραμένει μια θεμελιώδης συνθήκη της αναπαραστατικής τέχνης είτε μιλάμε για ζωγραφική είτε για γλυπτική. Η απουσία του από την νέα εικαστική πραγματικότητα θα έθετε σε κίνδυνο την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη στο σύγχρονο κόσμο.
Το ανθρώπινο σώμα ή έστω το ασαφές περίγραμμά του αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα της σημασίας του ανθρώπου ως κέντρου στον γήινο πολιτισμό και θα ήταν μια επικίνδυνη παρασπονδία η εξορία του από τον κόσμο της τέχνης. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πολιτισμός στη τέχνη του οποίου απουσιάζει παντελώς το εκτόπισμα του ανθρώπου. Στην τέχνη του 20ου αιώνα ωστόσο οι ακροβασίες των κυβιστών και των φωβιστών, οι ακρότητες της αφαίρεσης, και οι εμμονές του εξπρεσιονισμού έτειναν σε μια αποσωματοποίηση της τέχνης που εκτόπισαν σε πολλές περιπτώσεις το ανθρώπινο σώμα από την εικαστική παραγωγή.
Ύμνοι για Μεντιλίμπαρ από Ράκιτιτς
Την παρτίδα έσωσε ουσιαστική η γλυπτική, που σε αντίθεση με τη ζωγραφική, όχι μόνο συνέχισε να αναδημιουργεί και να αναπλάθει το ανθρώπινο σώμα αλλά επέστρεψε και σε υλικά, όπως η πέτρα και το ξύλο, που αν δεν είχαν εγκαταλειφθεί, θεωρούνταν στην καλύτερη περίπτωση, παρακατιανά. Η στάση της γλυπτικής στο θέμα του ανθρώπινου σώματος ήταν βέβαια περίπου αναμενόμενη, καθώς δεν πρέπει να λησμονούμε ότι είναι η τέχνη που αναπαράγει την πλησιέστερη στην πραγματικότητα εκδοχή του ανθρώπου, αξιοποιώντας τον τρισδιάστατο κόσμο.
