Όταν ο Τ.Σ. Έλιοτ μιλά για την ποίηση
Η ποίηση είναι ένα πρόσωπο που συζητά με κάποιο άλλο...
«Κάθε επανάσταση στην ποίηση τείνει να είναι, και μερικές φορές το αναγγέλλει και η ίδια ότι είναι, μια επιστροφή στο κουβεντολόι» επισημαίνει ο Τ.Σ. Έλιοτ σ' ένα δοκίμιό του για την ποίηση με τίτλο: «Η μουσική της ποίησης». Και συνεχίζει: «Η μουσική της ποίησης οφείλει να είναι κρυμμένη στο περιβάλλον της καθημερινής κουβέντας».
Ο Έλιοτ ανακαλούσε την εμπειρία της ακρόασης των ποιημάτων του Γέιτς από τον ίδιο τον Ιρλανδό ποιητή. «Ακούγοντάς τον να διαβάζει τα ποιήματά του αντιλαμβανόμουν πόσο ο Ιρλανδικός τρόπος ομιλίας καθίσταται αναγκαίος προκειμένου να έρθει στο φως η ομορφιά της Ιρλανδικής ποίησης».
Ο Έλιοτ, ωστόσο, δεν πίστευε μόνο στις «ωραίες λέξεις» που συνθέτουν ένα μελωδικό ποίημα. Κατά τη γνώμη του, κάθε λέξη τοποθετημένη στη θέση της συνεισφέρει στη μουσική του κειμένου, αναλόγως αν συνηχεί αρμονικά με τις λέξεις που προηγήθηκαν ή με αυτές που ακολουθούν. Εναπόκειται στον ποιητή να τακτοποιήσει τις πλουσιότερες ηχητικά και αισθητικά λέξεις ανάμεσα στις φτωχότερες για να πετύχει την αρμονία του κειμένου.
Το δοκίμιο για την «Μουσική της ποίησης» τελειώνει με την επισήμανση ότι ένας ποιητής μπορεί να κερδίσει πολλά από τις μουσικές σπουδές. Ο Έλιοτ, χωρίς ο ίδιος να είναι μουσικός, πιστεύει ότι τα χαρακτηριστικά της μουσικής που αφορούν τον ποιητή είναι η αίσθηση του ρυθμού ή και η αίσθηση της δομής.
