Τα πάθη του Ιμπρεσιονισμού

Ο τεχνοκριτικός Αρμάν Σιλβέστρ έγραφε το 1874: «Ο Μονέ είναι ο ευφυέστερος και τολμηρότερος από όλους, ο Αλφρέντ Σισλέ ο αρμονικότερος αλλά και πιο συνεσταλμένος, και ο Πισαρό ο ρεαλιστικότερος αλλά και αφελέστερος».

Ήταν μια προσφυής αλλά και αφηρημένη αξιολογική κρίση για μερικούς από τους μετρ του ιμπρεσιονισμού που δεν λάμβανε υπόψη σε καμία περίπτωση το πρακτικό μέρος της ζωής των μεγάλων δημιουργών. Όλοι αυτοί είχαν ζήσει περιόδους ανείπωτης φτώχειας και ανυποληψίας αποκλεισμένοι από τα salons του Παρισιού, αναθεματισμένοι και απαξιωμένοι. Από τους παραπάνω τρεις ζωγράφους αυτός που είχε βιώσει την πιο άγρια πενία ήταν ασφαλώς ο Σισλέ. Στους πίνακές του αποκάλυπτε την ισορροπημένη ηρεμία που ανακύπτει από τις λεπτές φαιές και ρόδινες αποχρώσεις σε συνδυασμό με ένα ελαφρύ πράσινο. Τα στοιχεία αυτά αναδεικνύονται σε έργα του όπως η Βάρκα στην παλίρροια και στο Χιόνι στο Λουβσιέν.

Ο Πισαρό αντίθετα προτιμούσε τα βουκολικά και επαρχιακά τοπία, ήταν ένας πραγματικός λάτρης της φύσης αλλά η κακή κατάσταση της υγείας του τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την επαρχία και να εγκατασταθεί στο Παρίσι όπου άρχισε να ζωγραφίζει αστικά τοπία πολλά χρόνια μετά τον Μονέ και τον Ρενουάρ.

Ο Μονέ αντίθετα ήταν ένας αστικός ζωγράφος που επιθυμούσε να συλλάβει την κατακλυσμιαία πρόοδο και την αστικοποίηση της ζωής. Ο πολιτισμός για αυτόν τον πρωτοπόρο καλλιτέχνη ήταν μια υπόθεση που εξελισσόταν στα όρια της μεγαλούπολης, μια λάμψη κοσμοπολιτισμού με αναρίθμητες πτυχές.