Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ: «Δεν θέλω να φύγω ποτέ»

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης για έναν καλλιτέχνη όπως ο Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ που είχε ομολογήσει την πλήξη και τη βαρεμάρα που του προκαλούσε ένα δημιουργικό πλαίσιο όταν πια το είχε κατακτήσει, οδήγησε σε ενδιαφέρουσες ιδέες για την εξέλιξη της πανανθρώπινης τέχνης.

Πολλοί επέκριναν τον Ράουσενμπεργκ, χαρακτηρίζοντας τον ένα μέτριο καλλιτέχνη που διέθετε το ταλέντο του μείζονος εντυπωσιασμού. Ήταν όμως έτσι; Η εμφάνιση του Ράουσενμπεργκ στην παγκόσμια καλλιτεχνική σκηνή, ενισχυμένη από την παρουσία μιας άλλης εμβληματικής προσωπικότητας, του Τζάσπερ Τζονς, συνεργάτη και εραστή του, ήταν προδρομική με την έννοια ότι προετοίμασε την έκρηξη της Ποπ Αρτ και της Εννοιακής Τέχνης, της Τέχνης της Γης αλλά και της Τέχνης των Performance. Με εμφανείς επιρροές από τον Μαρσέλ Ντυσάν και τα ready-made o Ράουσενμπεργκ έκανε την απλή σκέψη να συμπεριλάβει στα δημιουργικά του σχέδια τα ταπεινά υλικά της καθημερινότητας. Άρχισε έτσι να εμπλουτίζει τα έργα του με αντικείμενα που έβρισκε στον δρόμο - κάλτσες, παιδικά ζωάκια, κατεστραμμένες ομπρέλες. Και το έκανε αυτό χωρίς την παραμικρή μετατροπή. Με τον τρόπο αυτό ο Ράουσενμπεργκ έκανε κάθε έργο του ενεργό κοινωνό του περιβάλλοντος και τον θεατή συμμέτοχο στο έργο.

Έτσι κατάφερε να εξελιχθεί σε μέγα αφηγητή της αμερικάνικης πραγματικότητας. Είναι χαρακτηριστική η πολυσημία και η επινοητικότητα έργων του όπως το Αστικό Τοπίο με το προφίλ του Κέννεντι, τις επιγραφές, τη διαφήμιση για μια πασίγνωστη μπίρα, τους φανοστάτες με έντονο πορτοκαλί χρώμα, κι όλα αυτά δοσμένα με ένταση καθαρά εξπρεσιονιστική.

«Δεν θέλω να φύγω ποτέ... Ο φόβος μου είναι ότι κάτι ενδιαφέρον θα συμβεί και θα το χάσω …» ήταν η απάντηση που έδωσε όταν ρωτήθηκε για το θάνατο.