Όπου κι αν ταξιδέψω στον Σεφέρη η ποίησή του με πληγώνει
Αποδειχτήκαμε αχάριστοι στον μεγάλο ποιητή πιστεύοντας τα σκαθάρια μιας μικρής και μικρόψυχης διανόησης
Πάνε χρόνια που επιστρέφω απροειδοποίητα στο «σπίτι» του ποιητή. Βρίσκω ξανά όλα τα σημάδια των παλιών μου αναγνώσεων, που σε λίγο θα κλείσουν μισό αιώνα. Αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός που χαρακτήρισε τον Σεφέρη ακατανόητο.
Την απάντηση τη δίνει ο Τζόυς στον Οδυσσέα του: «Βρίσκετε ακατανόητα τα λόγια μου; Το ακατανόητο βρίσκεται στις ψυχές μας, δεν νομίζετε;»
Ολυμπιακός: Η συμβολή του… Βαλμπουενά
Είναι πλούσιος ο ποιητής μας, το αποδεικνύει σε κάθε του ποίημα. Οι λέξεις του συναναστρέφονται λέξεις που γράφτηκαν κάποτε από σίγουρο χέρι άλλων που τώρα κοιμούνται τυλιγμένοι με τη λογοτεχνική δόξα.
Κι εμείς καταφέραμε μόνο να σταθούμε αγνώμονες μπροστά του, πιστεύοντας όλα αυτά τα σκαθάρια που τον κατασυκοφάντησαν.
«Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες».
Θα 'ρθει μια μέρα που θα λέμε πως ο Σεφέρης πρέπει να ξαναδιαβαστεί, να διαβαστεί από την αρχή, για τα κρυπτογραφημένα νοήματα που άφησε στα ποιήματά του, για τη συνωμοτική σημασία του έργου του, για την αλήθεια που μας πρόσφερε και δεν την είδαμε καθαρά - να διαβαστεί για να αποκαλυφθεί η περιπέτεια του ανθρώπου.
Τότε θα σκοντάψουμε πάνω σε στίχους σαν κι αυτούς:
«Το ζεστό νερό μου θυμίζει κάθε πρωί
πως δεν έχω τίποτε άλλο ζωντανό κοντά μου».
Τότε θα αναγκαστούμε να ψιθυρίσουμε μεταμελημένοι:
«Μιλούσες για πράγματα που δεν τα 'βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν».
«Πότε θα ξαναμιλήσεις;»
Κι εκείνος χαμογελώντας από την βαθιά του αιωνιότητα θα απαντήσει:
«Ό,τι πέρασε πέρασε σωστά».
