Ποιος είπε ότι η τέχνη δεν είναι για την τέχνη;

Ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα, οι εποχές αλλάζουν, πρόσωπα, ζωές, επίζηλοι τίτλοι σαρώνονται με απίστευτη άνεση, όλα χάνονται και μόνο η τέχνη επιζεί και χάρις σ' αυτήν τελικά τίποτα δεν χάνεται.

Αν στρέψει κανείς το βλέμμα του στο παρελθόν που αν μη τι άλλο μας διδάσκει, αναγνωρίζει το αναλλοίωτο της μεγάλης τέχνης - της τέχνης που επιβάλλεται είτε το θέλουμε είτε όχι ως επικαιρότητα και στη δική μας εποχή, παρότι φαινομενικά δεν την αφορά.

Τώρα που οι ντιρεκτίβες του τύπου «η τέχνη δεν είναι για την τέχνη», «η τέχνη έχει κάποια αποστολή σε αυτόν τον κόσμο» ή ακόμα «η τέχνη να ασκεί πολιτική», αποδεικνύονται ατυχείς, θα πρέπει μάλλον να αναλογιστούμε το μέλλον μας μέσα από το μέλλον της ίδιας της τέχνης.

Αν θέλουμε οπωσδήποτε να αποδώσουμε μια αποστολή στην τέχνη, ας είναι η διάδοση μιας νέας αισθητικής και η διάσωση της ομορφιάς στον κόσμο. Κι ας αφήσουμε όλα τα άλλα στους πολιτικούς, στους επιστήμονες, στους ιστορικούς. Ίσως τότε ανακαλύψουμε ότι αναδύεται επιτέλους ένα νόημα από την ανόθευτη αισθητική που αγνοήσαμε. Έτσι ίσως δεν είμαστε εμείς η ασήμαντη εποχή που κατά τον Βιντγκενστάιν «παρανοεί όλες τις άλλες με τον δικό της ποταπό τρόπο».