Η γιορτή της ηλιθιότητας

Δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι αθλιότερο από τις πρωινές τηλεοπτικές εκπομπές. Κι όσες φορές έχω βρεθεί απέναντι σε όλα αυτά τα ανεγκέφαλα πρόσωπα που πλαισιώνουν τα «ξανθά κορίτσια» των πρωινάδικων, η εικόνα τους με πάει πίσω στις χαζοπαρέες των εφηβικών μου χρόνων, στις οποίες πλήτταμε θανάσιμα ακούγοντας ανοησίες και σαχλαμάρες ολκής. Είναι τόσο εμφανής η έλλειψη φαντασίας και οι κορεσμένες ιδέες των τηλεπαρουσιαστών που σε κάνουν να αναρωτιέσαι ποιοι επιτέλους βλέπουν αυτές τις γελοιότητες. Γιατί δεν είναι δυνατόν η προβολή τους να συνεχίζεται επί δεκαετίες χωρίς κάποια ποσοστά τηλεθέασης. Ματρόνες της κακογουστιάς, οικονομικοί αναλυτές του γλυκού νερού, δημοσιογράφοι-καταπέλτες, ένα μάτσο ανεκδιήγητοι που στοιβάζουν κάρβουνο στο μυαλό των τηλεθεατών. Αν υπήρχε μια τηλεοπτική αστυνομία θα τους είχε κλείσει από χρόνια μέσα. Δυστυχώς όμως θα πρέπει να τους υπομένουμε στο όνομα της δημοκρατίας των ηλιθίων που μοιάζει ανίκητη. Δίπλα στα κακά βιβλία, στην κακή μουσική, στο κακό θέατρο, υπάρχει δυστυχώς και η κακή τηλεόραση που ξεκινά κάθε πρωί αυτή τη γιορτή της ηλιθιότητας όπως ακριβώς την περιέγραψα.