Ένας Μασσαλιώτης μιλά για την πόλη του!

Συνάντησα τον Τιερί Φαμπρ, φίλο από τα παλιά, μέλος της επιτροπής για το Prix Méditerranée, πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Mucem και νυν διευθυντή του IMERA, Κέντρου Φιλοξενίας καλλιτεχνών και επιστημόνων στη Μασσαλία. Τον επισκέφθηκα σε αυτό το μεγαλοπρεπές μέγαρο που βρίσκεται πίσω από το Palais Longchamp. Με περίμενε στην πανύψηλη σιδερόφρακτη εξώπορτα με τα περίτεχνα κιγκλιδώματα και περπατήσαμε μαζί στον μεγάλο κήπο ενός κτιρίου που υπήρξε κάποτε η σχολή των Αστρονόμων στην πόλη. Μου μίλησε για τη Μασσαλία, την πόλη των αντιθέσεων, απαριθμώντας τις ιδιότητες εκείνες που συνθέτουν την μοναδικότητά της.

«Η Μασσαλία είναι η μια πόλη διαμαρτυρόμενη», μου τόνισε.

«Είναι η πύλη της μετανάστευσης στη Γαλλία έτσι ώστε σήμερα να μπορούμε να πούμε πως είναι μια Γαλλοαραβική πόλη»

«Συμμετέχει ωστόσο ακόμα στο κοσμοπολιτικό όραμα της Μεσογείου με κάθε τρόπο. Ας μην λησμονούμε πως μιλάμε για την πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το έτος 2013».

Αναφέρεται στις κινηματογραφικές συναντήσεις της Μασσαλίας, στο θεατρικό πανδαιμόνιο της πόλης, στα πολλά μουσεία της, στα λογοτεχνικά παραλειπόμενα κι όλα αυτά ως αντίβαρο στις κακόφημες γειτονιές της και στο αλήτικό πρόσωπό της.

«Είναι μια πόλη τόσο εκτεταμένη όσο ίσως ούτε το ίδιο το Παρίσι, με απίστευτες φυσικές ομορφιές ακόμα και μέσα στο αστικό της περιβάλλον».

Για το Mucem, το εθνικό μουσείο της πόλης, δεν δείχνει ιδιαίτερα αισιόδοξος από τη στιγμή που ο νέος διευθυντής περιόρισε τον χαρακτήρα στα στενά μουσειακά όρια. Η αλήθεια είναι ότι την ίδια εντύπωση παρακμής έδωσε και σ’ εμένα στην πρωινή μου επίσκεψη.

Για τη σχέση της χώρας του με την Ελλάδα παραδέχεται ότι υπάρχει στη γαλλική συνείδηση ένας βαθιά ριζωμένος φιλελληνισμός. «Είτε το θέλουμε είτε όχι, εμείς οι Γάλλοι αγαπάμε την Ελλάδα και τους Έλληνες», λέει χαμογελώντας. Ο ίδιος είναι σίγουρα ένας από αυτούς που παρακολουθεί από κοντά τις πολιτικές και πολιτιστικές εξελίξεις στη χώρα μας. Έχει άποψη και μου τη μεταφέρει ευθαρσώς.

Επωδός στη σύντομη αλλά ουσιαστική κουβέντα μας είναι η ομολογία του: «Στην Μασσαλία οι θεσμοί είναι απολιθώματα [αρκεί να σκεφτεί κανείς πως έχουμε τον ίδιο δήμαρχο εδώ και είκοσι πέντε χρόνια]. Τίποτε δεν λειτουργεί στην πόλη. Συνεχείς απεργίες, προβλήματα στα μέσα μεταφοράς, στις δημοτικές υπηρεσίες σε όλα… Ωστόσο φαίνεται πως ένας Θεός σώζει την Μασσαλία. Το σίγουρο είναι πάντως πως η κοινωνία της είναι ζωντανή και δίνει βροντερό παρών σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας».

Στο γραφείο του Τιερί, ακουμπισμένη στο τοίχο και στο πάτωμα υπήρχε μια φωτογραφία του αγαπημένου μου Καμύ. Φεύγοντας από αυτή τη μικρή όαση, και κλείνοντας τη βαριά αυλόπορτα αισθάνθηκα πως άφηνα πίσω μου τη μισή Ιστορία της πόλης.