Γιάννης Γιοκαρίνης στο «ΦΩΣ»: «Είμαι Πειραιώτης και Ολυμπιακός»

Συνέντευξη στον ΘΕΜΗ ΣΙΝΑΝΟΓΛΟΥ

Δεν του είχα κάνει ποτέ συνέντευξη. Γενικώς δεν είναι εύκολος στο να μιλάει. Αγαπητή μορφή, σαν να μην άλλαξε ποτέ, μόνο που άσπρισε. Πόσες γενιές μεγάλωσαν με το «αχ Ευλαμπία». Μικρό παιδί ήμουν και με εντυπωσίαζε. Ακόμα τώρα στην σκηνή, συνεχίζει. Πειραιώτης. Κοκκινιώτης. Και με αγάπη στη Σαλαμίνα. Από όλες του τι φράσεις μία μου άρεσε πιο πολύ: «Ο Πειραιάς είναι αλλιωτικο πράγμα από την Αθήνα»... Οι Πειραιώτες ξέρουμε.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «ΦΩΣ» στις 18/7/2019

Να ξεκινήσουμε με το θάνατο του μεγάλου κιθαρίστα Γιάννη Σπάθα.

Δεν είχαμε συνεργαστεί, αλλά τα λέγαμε, είχαμε φιλική σχέση. Τον θαύμαζα ως μουσικό, τέτοιος μουσικός δεν υπάρχει! Χάσαμε έναν καταπληκτικό μουσικό. Όχι για την Ελλάδα μόνο, μιλάμε για παγκόσμια γκάμα.

Πειραιώτης κι εκείνος όπως εσείς. Πού μεγαλώσατε;

Στην Κοκκινιά. Στον Άγιο Νικόλα.

Φτώχεια;

Και βέβαια φτώχεια. Με τον πατέρα μου εργάτη, καραβομαραγκό που δεν μασούσε όμως. Ο Ιάκωβος. Και η μάνα μου η Ειρήνη που την έχασα τον Γενάρη. Προσπάθησαν σκληρά στη ζωή τους.

Κομμουνιστές;

Δεν ξέρω αν το λένε κομμουνισμό, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, αλλά κι εγώ έτσι είμαι. Αν έχω μία φραντζόλα ψωμί και ο δίπλα μου πεινάει, θα του δώσω τη μισή. Ξεπερασμένα πράγματα τα κόμματα. Για τον άνθρωπο δεν μιλάει κανείς. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που δυστυχούνε. Αυτό είναι σημαντικό, όχι τα κόμματα. Και δυστυχώς ο κόσμος είναι ακόμα κολλημένος με κόμματα.

Η προηγούμενη κυβέρνηση θεωρείτε ότι έκανε κακό στην αριστερά;

Μόνο αριστερή δεν ήταν. Προσπαθούσε να αριστερίζει, αλλά δεν ήταν. Οι περισσότεροι Έλληνες είναι πνιγμένοι στα χρέη. Πληρώνουμε και ξαναπληρώνουμε τα σπίτια μας τέσσερις φορές, και έχουμε και τους φόρους στο κεφάλι, και να μην υπάρχει και δουλειά. Πόσοι άνεργοι υπάρχουν.

Μέχρι πότε ζούσατε στον Πειραιά;

Μέχρι τα 14. Αλλά και τώρα είμαι Αθήνα και Σαλαμίνα. Την αγαπάω τη Σαλαμίνα. Εκεί είχε βάλει τους κόπους μιας ζωής ο πατέρας μου.

Αθήνα και Πειραιάς είναι το ίδιο πράγμα;

Όχι δα!

Πάσα έκανα.

Είναι τελείως διαφορετικό, είναι αλλιώτικο πράγμα. Άλλοι άνθρωποι, άλλο ζόρισμα, άλλα βιώματα. Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός σαν να λέμε! Ορίστε, απλά.

Πότε αρχίσατε την καλλιτεχνική σας πορεία;

Από τα 8 μου! Ντραμίστας με τενεκεδάκια και κατσαρόλες. Και μετά άρπαξα την κιθάρα του πατέρα μου που ήταν παλιός κανταδόρος, να την γρατζουνάω. Μόνος μου, αυτοδίδακτος. Βλέποντας το φίλο μου τον Κώστα Σκαράκη στη Σαλαμίνα.

Πόσα μουσικά όργανα παίζετε;

Παίζω τύμπανα, κιθάρα, στα 14 άρχισα να σπουδάζω αρμόνιο και πιάνο, είχα αρχίσει αρμόνιο πριν πάλι μόνος μου, ήμουν ήδη αυτοδίδακτος οργανοπαίκτης.

Η «Ευλαμπία» ήταν η πρώτη σας επιτυχία;

Ήταν η πρώτη σόλο επιτυχία. Πιο πριν είχαμε κάνει επιτυχίες με τους "2002GR" και με τις «Μουσικές Ταξιαρχίες».

Πείτε μου για την «Ευλαμπία».

Τελείως φανταστική ιστορία. Την σκαρφίστηκα στο στούντιο περιμένοντας τους μουσικούς και έγραψα τα στιχάκια πάνω σε πακέτο «Άσσο σκέτο» που τότε κάπνιζα.

Όλα δικά σας στο τραγούδι.

Ναι, στίχοι, μουσική, τραγούδι, και όταν ήρθαν οι μουσικοί τούς το έπαιξα με κιθάρα, γούσταραν, και μπήκαμε στο στούντιο και το παίξαμε επί τόπου!

Τι μουσική σπουδάσατε;

Κλασική!

Θα νομίζουν ότι κάνετε πλάκα. Εγώ ξέρω ότι το λέτε σοβαρά.

Αυτό σπούδασα. Αλλά τα έχω παίξει όλα, όχι μόνο ροκ. 11 χρονών πρωτοέπαιξα σε πάλκο, στο Πασαλιμάνι. Δεν το ήξεραν στο σπίτι, ήμουν σκαστός, οι γονείς μου δεν ήθελαν να γίνω μουσικός.

Τώρα ηλικία λέμε;

Γιατί να μην πούμε, μυστικό είναι; έχω 64 Σεπτέμβρηδες στην πλάτη μου.

50 χρόνια στη σκηνή. Θέλω να μου πείτε ιστορίες με παράξενα φλερτ από θαυμάστριες.

Ξέρεις όμως τι γίνεται...

Τι, το ότι είστε παντρεμένος;

Ναι από τη μία.

Δεν ήσασταν άτακτος;

Άτακτος ήμουν αλλά πιο πολύ ήμουν διαολοχαρακτήρας με τους φίλους μου, πείραζα πολύ, δεν θέλω να τα λέω αυτά.

Μπουλάς;

Κολλητός μου. Και παίζαμε μαζί.

Τι παλικάρι;

Χρυσάφι. Αλλά νωρίς την έκανε...

Κάπνιζε πολύ;

Πάρα πολύ. Όμως και άλλοι που δεν κάπνιζαν έπαθαν καρκίνο στον πνεύμονα. Είναι να μην σου κάτσει. Αλλά και οι καταχρήσεις είναι σαν να πηγαίνουμε γυρεύοντας...

Αγαπημένο σας τραγούδι;

Θα δανειστώ ένα στιχάκι του Σαββόπουλου «απ' όλα τα τραγούδια μού αρέσουν των άλλων και όχι τα δικά μου».

Από τα δικά σας;

Το «νοσταλγός του ροκ εν ρολ». Κρύβει αλήθεια.

Γιατί έχουμε κολλήσει με την παλιά ροκ από την ξένη και την ελληνική σκηνή; Τα είπαν όλα οι παλιοί και δεν έχουν τίποτα να πούνε πια οι νέοι;

Τα είπαν όλα οι παλιοί διότι μιλούσαν πιο αληθινά παλιότερα. Τώρα πολλά πράγματα ακούγονται για ένα μήνα και μετά χάνονται.

Μαλλί μακρύ και μούσι μια ζωή;

Μια ζωή. Μόνο φαντάρος όταν πήγα τα έκοψα.

Γιατί αυτό το στιλ;

Με επηρέασαν οι χίπις, με αυτή τη γενιά μεγάλωσα.

Αγαπημένος σας σε Ελλάδα ή εξωτερικό;

Ο Τζον Λορντ, πιανίστας στους Ντιπ Περπλ. Και ο Βασίλης Βασιλειάδης, αρμονίστας που έχει γράψει μεγάλα λαϊκά τραγούδια.

Έχετε παίξει και λαϊκά;

Έχω παίξει δημοτικά και σε πανηγύρια. 50 χρόνια εργάτης μουσικός είμαι, έχω παίξει σε οποιοδήποτε χώρο έχει σχέση με τη μουσική. Πολλές φορές βλέπουμε σε τραγούδια ροκ να υπάρχουν επιρροές και από την κλασική μουσική. Πολλοί δημιουργοί έχουν επηρεαστεί από άλλου μουσικού είδους συνθέτες.

Σε μια συνέντευξη σάς αποκάλεσε ο δημοσιογράφος «θρύλο του Πειραιά» αλλά εσείς το αρνηθήκατε και είπατε «στον Πειραιά Θρύλος είναι μόνο ένας».

Και το ξαναλέω! Αυτή είναι η αλήθεια. Θρύλος στον Πειραιά είναι μόνο ένας. Ο Ολυμπιακός.

Δεν είστε κολλημένος όμως.

Όχι, δεν είμαι οπαδός φανατικός.

«Κι εγώ στη ΘΥΡΑ 7 μόνος να τραγουδώ»...

Για τον Ολυμπιακό την έγραψα την ατάκα αυτή. Αφού είμαι Πειραιώτης και Ολυμπιακός. Όμως δεν πάω στο γήπεδο. Από μικρός ήμουν κολλημένος με τη μουσική.

Τι δεν σας αρέσει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;

Τι με χαλάει; Η εκμετάλλευση στα οικονομικά. Πολλά εκατομμύρια ευρώ γύρω, ενώ ο κοσμάκης έχει ανάγκη από μεροκάματο. Και δεν μου αρέσει που κάθε ομάδα γέμισε πλέον με παίκτες από άλλες χώρες και από άλλες περιοχές. Στον Ολυμπιακό εγώ θα ήθελα να παίζουν Πειραιώτες. Όπως παλιά.

Το «τσικαμπούμ και όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου» τι ήταν;

Τσικαμπούμ ήταν ένα παιχνίδι που παίζαμε πιτσιρικάδες παλιά. Ούτε θυμάμαι πώς παιζόταν. Ήταν μια έμπνευση, μια τσαχπινιά του Μπουλά που το θυμήθηκε στιχουργικά και εγώ έγραψα τη μουσική.

«Το βραδάκι παντελόνι κολλητό φοράω».

Εικόνες ροκαμπιλάδικες από τα νιάτα μας.

Υπάρχουν τραγούδια που ενώ ο κόσμος τα αγάπησε, εσείς ντρέπεστε για αυτά;

Ναι, υπάρχουν. Τραγούδια που έχω γράψει και εγώ και άλλοι και δεν μου αρέσουν, αλλά άρεσαν στον κόσμο. Τι να λέμε.

Τον σεβόμαστε τον κόσμο.

Πάντα. Γιατί αν δεν σεβόμαστε τον κόσμο δεν θα μας σέβεται κι εκείνος.

Η Σαλαμίνα παραμελημένο νησί;

Όλη η χώρα είναι παραμελημένη. Όχι μόνο η Σαλαμίνα. Αλλά από παιδί πάω εκεί, είμαι δεμένος με το νησί.

Καθάρισε από το πετρέλαιο;

Ψιλοκαθάρισε. Αλλά βλέπεις τι είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι... Απρόσεκτοι και στους δρόμους βλέπεις πεταμένα αντικείμενα, αποφάγια, σκουπίδια. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη Σαλαμίνα. Συμβαίνει παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι ασυνείδητοι.

Έχετε τρέλα με τα περιστέρια σαν τον Ίβκοβιτς;

Ναι, είμαι παλιός περιστεράς. Δεν έχω χρόνο τώρα να ασχολούμαι με δικά μου διότι τα περιστέρια θέλουν καθημερινή εκπαίδευση, αν τα αφήσεις τεμπελιάζουν. Πάω όμως και βλέπω περιστέρια φίλων μου που τα εκπαιδεύουν στη Σαλαμίνα. Είναι κοντά στο σπίτι μου. Και ξεχνάω τη στεναχώρια που δεν έχω πια περιστέρια να τα ευχαριστιέμαι. Έχω και κότες στη Σαλαμίνα.

Ποιο είναι το αγαπημένο μέρος σας στον Πειραιά;

Όσο λαϊκότερη συνοικία τόσο πιο αγαπημένη. Εκεί βλέπεις μεγαλύτερες αλήθειες.

Ναι αλλά υπάρχουν πανέμορφα μέρη κοντά στις ακτές στον Πειραιά.

Ε βέβαια. Μέρος σαν το Πασαλιμάνι και την Καστέλα δεν υπάρχει στην Αττική.

Και σαν την Πειραϊκή.

Βέβαια. Το μόνο άσχημο είναι ότι για να φας ένα γεύμα με θαλασσινά πρέπει να αφήσεις το σώβρακό σου στο ταμείο. Ενώ στις λαϊκότερες συνοικίες τρως το ίδιο πράγμα με λιγότερα χρήματα.

Εγώ είμαι εντάξει. Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να πείτε;

Πριν λίγες μέρες βγήκε νέος δίσκος, λέγεται «Μεσημέρι στον Παράδεισο». Μελοποίησα ποιήματα του Σταμάτη Μεσημέρη. Πριν χρόνια έφυγε ο Σταμάτης από τη ζωή, μού είχε εμπιστευτεί ποιήματά του. Είχα αρχίσει να τα μελοποιώ, του άρεσαν, έκανα κι άλλα, έγιναν τραγούδια που τα δουλέψαμε στο στούνιο μαζί με τον Ανδρέα Αποστόλου, τον πιανίστα του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο Ανδρέας ήταν αδερφικός φίλος με τον Σταμάτη. Θα ήθελα να γραφτούν τα ονόματα των μουσικών.

Πείτε μου.

Ο Στέφανος Δημητρίου τύμπανα, ο Βαγγέλης Πατεράκης μπάσο, εγώ και ο Αντρέας παίξαμε πλήκτρα, κιθάρες ο Γρηγόρης Γιαρέλης και ο Τάσος Σκούρας. Σαξόφωνο ο Γιάννης Αυγέρης. Τραγουδήσαμε 14 τραγούδια 14 άνθρωποι.