Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου;
Σαν σήμερα, το 1936, γεννήθηκε ο Νίκος Ξυλούρης. Το 1980 τον «έβαλε ο Θεός σημάδι», ένα «παλικάρι από τα παλιά», όπως λέει χαρακτηριστικά τίτλος ενός από τα αγαπημένα του cd.
Τόσα πολλά τα λατρεμένα τραγούδια που με τη φωνή αυτού του αγγέλου γράφτηκαν μέσα μας, μεγαλώνοντας την καρδιά μας και την σκέψη μας. Μαθαίνοντάς μας «αδελφέ μου, να κουβεντιάζουμε, ήσυχα, ήσυχα κι απλά και να καταλαβαινόμαστε», να μην «σφίγγουμε άλλο το ζωνάρι, να μην σκύβουμε άλλο το κεφάλι», γιατί «αν ξυπνήσουμε μονομιάς, θα' ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».
Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα, ένα συγκεκριμένο τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη, ακούω στη σκέψη μου: «Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου; Ο ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου. Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά;»
Ο πιεσμένος Καρτάλ και η ευκαιρία του Ολυμπιακού
Και νιώθω σα να «δένουν» αυτοί οι στίχοι του Κ. Κινδύνη μελοποιημένοι από τον Σταύρο Ξαρχάκο, με τα όσα είπε πρόσφατα -αφιερώνοντας στο πλαίσιο συναυλίας του ένα τραγούδι του στην Γκαϊανέ Κασαρτζιάν, την αποκλειστική νοσοκόμα που αυτοκτόνησε και αντιμετωπίστηκε με τρόπο χυδαίο και κατάπτυστο από δημοσιογράφο της «Athens Voice»- ο Σωκράτης Μάλαμας:
«Δεν κινδυνεύουμε ούτε από τις παγιδευμένες οικονομίες, ούτε από τις πολιτικές της χρεοκοπίας. Κινδυνεύουμε από έλλειψη συναισθημάτων και ομορφιάς. Ομορφιάς εσωτερικής». Και νομίζω ότι την ομορφιά μέσα μας, την παίρνουμε από το έξω μας. Όπως επιλέγουμε με τι θα θρέψουμε το σώμα μας –με καλές τροφές, ή με σκουπίδια- έτσι επιλέγουμε και με τι θα θρέψουμε τον νου και την καρδιά μας.
Η ομορφιά, είναι επιλογή.
