Καζαντζίδης - Μαρινέλλα σε συναυλία: Ακούστε να μαθαίνετε!

Θέατρο Κεντρικόν, Μάρτιος 1961. Συναυλία Μίκη Θεοδωράκη. Συμμετέχει η αφρόκρεμα του λαϊκού τραγουδιού με την ορχήστρα του Ε.Ι.Ρ. και σολίστα τον Μανώλη Χιώτη. Ακούει κανείς το ντουέτο Καζαντζίδη - Μαρινέλλας και αισθάνεται δέος όχι μόνο για την ερμηνευτική δύναμη και τα αριστουργηματικά σεκόντα αλλά και για τις ακριβείς νότες που αρθρώνουν.

Λες και κάποιος είχε κουρδίσει τις φωνητικές χορδές τους λίγο πριν βγουν στη σκηνή. Το αποτέλεσμα έχει την τελειότητα του δίσκου. Τα τελευταία χρόνια έχουμε ακούσει ουκ ολίγα live στα οποία οι σημερινές βεντέτες του τραγουδιού διασύρονται και απομυθοποιούνται με κραυγαλέα φάλτσα και στριγκλιές. Χάθηκε εκείνη η μεγάλη αρετή των παλιών τραγουδιστάδων, που «τιμούσαν» τις νότες της μελωδίας.

Θυμάμαι τον Στράτο Διονυσίου, που έλεγε ότι τα όργανα κούρδιζαν πάνω στη φωνή του και το εννοούσε. Στην μεταμοντέρνα εποχή μας ο κουρδισμένος τραγουδιστής δεν λέει τίποτα στους μουσικούς παραγωγούς και στο κοινό. Έχουμε γεμίσει από… κακοφωνίξ που στονάρουν κατά κόρον, και μες στην αλαζονεία τους δεν έχουν τουλάχιστον την ευθιξία να οχυρωθούν πίσω από την ασφάλεια της τεχνολογίας και των στούντιο αλλά επιμένουν να εκθέτουν τη φωνητική τους χωματερή στη σκληρή δοκιμασία των ζωντανών ηχογραφήσεων.

Η μνήμη μου όσον αφορά τους σωστούς τραγουδιστές σταματά στον Πάριο περασμένων δεκαετιών, στον Νταλάρα και στη Γλυκερία. Σήμερα που το φάλτσο έγινε μόδα ποιος θα μας σώσει από τους αχαλιναγώγητους διασκεδαστές που ταλαιπωρούν τα αυτάκια μας; Και το κακό είναι ότι το περισσότερο φάλτσο κρύβεται σε αυτό που ονομάζουμε «έντεχνο τραγούδι» και δεν υπάρχει ένας χριστιανός να τους πάρει με τις ντομάτες – όπερ σημαίνει ότι το κοινό που τους αποθεώνει είναι επιεικώς… άτεχνο!