Το κουιντέτο Μάιλς Ντέιβις στη Στοκχόλμη - Τα θηρία επί σκηνής

Είναι εύκολο να ορίζεις την τζαζ ως τη μουσική του αυτοσχεδιασμού αλλά τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Πώς δίνει κανείς σχήμα, πώς επιβάλλει πειθαρχία στη χιονοστιβάδα των ήχων και πώς δαμάζει εντέλει τα θηρία επί σκηνής;

Το κουιντέτο Μάιλς Ντέιβις μαρκάρει το πέρασμά του από το χρόνο με ένα κονσέρτο στη σουηδική πρωτεύουσα το 1967. Μάιλς Ντέιβις, Γουέιν Σόρτερ, Χέρμπι Χάνκοκ, Ρον Κάρτερ και Τόνι Γουίλιαμ. Οι μεγάλοι μουσικοί ξεσαλώνουν επί σκηνής και οι νότες ξεχύνονται με κοσμογονική δύναμη, όπως τα χρώματα από τα χέρια ενός Τζάκσον Πόλοκ. Δεν υπάρχει αρχιτεκτονικό σχέδιο, δεν υπάρχει κάτοψη και έξοδοι κινδύνου, στην παρτιτούρα. Όλα μοιάζουν μια στιγμιαία έκλαμψη κι ας είναι με κάποιο τρόπο «προσχεδιασμένα». Βρισκόμαστε στο τέλος μιας μουσικής νιότης που ζει πια μέσα από ηχογραφήσεις και κινηματογραφημένο υλικό.

Η τζαζ θα είναι πάντα μια τέχνη αντίστασης όχι τόσο στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι όσο στην φθίνουσα αισθητική μιας εποχής που παρά την τεχνολογική της έκρηξη μοιάζει η πιο ποταπή από όλες τις προηγούμενες.