Σκοπός της ζωής του να δημιουργήσει αθάνατους δρόμους με τις νότες
Σαν σήμερα, 5/12, ο Μότσαρτ αφήνει την τελευταία του πνοή στη Βιέννη. Πολλές οι εκδοχές για την αιτία θανάτου του. Ωστόσο, δεν έχει σημασία η αιτία θανάτου του, αλλά η αιτία της ζωής του...
Το πλήρες όνομά του, είναι Γιοχάνες Κρισόστομους Βολφγκάνγκους Τεόφιλους (Αμαντέους) Μότσαρτ. Όπου Αμαντέους, σημαίνει αυτός που έχει την αγάπη του Θεού, ενώ το Τεόφιλους (Θεόφιλος), σημαίνει αυτός που αγαπάει τον Θεό, ή είναι ο αγαπημένος Του.
Το βέβαιο είναι ότι όταν ένα παιδί στα τέσσερά του χρόνια, έχει για παιχνίδι μινουέτα και κομμάτια για πιάνο που τα παίζει άψογα κρατώντας πάντα τέλεια το μέτρο και στα πέντε του ήδη συνθέτει τη δική του μουσική, δεν μπορεί παρά να είναι προικισμένο με θεία χάρη.
Οπότε λογικά, η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια, για να το αποθεώσει. Όταν ο διακεκριμένος Έλληνας φυσικός Δημήτρης Νανόπουλος ρωτήθηκε ποιον θεωρεί κορυφαία ιδιοφυΐα όλων των εποχών, δεν απάντησε τον Αϊνστάιν, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, αλλά τον Μότσαρτ, λέγοντας χαρακτηριστικά «οι υπόλοιποι είμαστε απλά οδοντόπαστες».
Τον Μότσαρτ που γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ, στις 27 Ιανουαρίου του 1765 και άφησε την τελευταία του πνοή σαν σήμερα (5/12) του 1791, μόλις στα 35 του χρόνια, στη Βιέννη.
Υπάρχουν περίπου καμιά εκατοστή εκδοχές για το ποια ήταν η αιτία θανάτου του. Πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια, ρευματικό πυρετό, παρασιτική μόλυνση; Ή μήπως δηλητηριάστηκε από τον συνθέτη- ανταγωνιστή του Αντόνιο Σαλιέρι; Τόσο το θεατρικό έργο του Πίτερ Σάφερ «Αμαντέους», όσο και η ομώνυμη ταινία του Μίλος Φόρμαν (1984), αφήνουν κάποια τέτοια υπόνοια που πάντως καμία ιστορική βάση δεν έχει.
Κι άλλωστε σημασία δεν έχει η αιτία θανάτου του, αλλά η αιτία της ζωής του. Η κινητήρια αυτή δύναμη που τον ωθούσε να δημιουργεί με τις νότες, αθάνατους δρόμους προορισμένους να οδηγήσουν τις επερχόμενες γενιές σε αυτό το εκστατικό συναίσθημα που μόνο η αληθινά κλασική μουσική προσφέρει, τόσο απλόχερα, τόσο γενναιόδωρα, σε όλους, όλες τις εποχές. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στον 21ο αιώνα η μουσική του Μότσαρτ, κάνει θραύση, ακόμη και ως ring tone, ως ήχος κινητού δηλαδή. Για να μην πούμε για την ευεργετική επίδραση που βάσει επιστημονικών ερευνών έχει αποδειχτεί ότι έχει στα ζώα. Άλλωστε είναι φυσικό, κάποιος που μπορεί να συλλάβει την ασύλληπτη ομορφιά της ζωής, να την «επιστρέφει» σε όλα τα πλάσματα.
Ο Βόλφανγκ Αμαντέους Μότσαρτ είχε μια φτωχική κηδεία και θάφτηκε σ’ ένα μαζικό τάφο. Βέβαια σήμερα ο επίσημος τάφος του, βρίσκεται στην πτέρυγα τιμωμένων του κεντρικού νεκροταφείου της Βιέννης, αλλά πρόκειται για κενοτάφιο.
Ωστόσο, η μουσική του (δωματίου, συμφωνική, εκκλησιαστική) που αποτελείται από 600 έργα, από όπερες, όπως «Οι γάμοι του Φίγκαρο», «Ντον Τζιοβάνι», «Ο Μαγικός Αυλός», καθώς και από μικρότερες συνθέσεις (παραλλαγές, φαντασίες, σονάτες, άριες), αναμφίβολα, μπορεί να γεμίσει κάθε ψυχή.
