Ο Μάιλς Ντέιβις δεν γέρασε και δεν πέθανε ποτέ

Μεγάλες μορφές ο Κολτρέιν και ο Μπιλ Έβανς αλλά σαν τον Μάιλς Ντέιβις δεν έχει. Είναι εκπληκτικό το πού πήγε την μουσική αυτός ο άνθρωπος, παίζοντας μέχρι να πεθάνει, αναδεικνύοντας καινούργια ταλέντα και ανακαλύπτοντας νέα μουσικά είδη.

Από το Kind of blue μέχρι και το τελευταίο του ζωντανό κονσέρτο ο Ντέιβις δεν σταμάτησε ποτέ να μας καταπλήσσει παίζοντας κάθε φορά με διαφορετικούς μουσικούς και βάζοντας στο παιχνίδι νέα όργανα. Δεν θα ήταν υπερβολή να τον ταυτίσουμε με ό,τι θεωρείται σήμερα νεωτερικότητα στην τέχνης της μουσικής. Ο Ντέιβις μοίρασε τον αυτοσχεδιασμό σε υπέροχα μοτίβα, σε ριφ και ρυθμικά εφέ που ξεπερνούν οποιαδήποτε άλλη μουσική φαντασία.

Η μουσική του δεν έμεινε στα στενά όρια του τζαζ κλαμπ σαν μια νοσταλγική αναπόληση της χρυσής εποχής της τζαζ ώσπου να γίνει γλυκανάλατη όπως η μουσική του Τσετ Μπέικερ. Ο Ντέιβις άνοιξε τους ορίζοντες της αυτοσχεδιαστικής τέχνης, προσθαφαιρώντας όργανα που δεν είχαμε ποτέ συσχετίσει με την τζαζ, δημιουργώντας εντέλει μια μουσική που ενώ κατάγεται από τους τζαζίστες είναι κάτι περισσότερο.

Η ριζοσπαστική διάθεση του Μάιλς Ντέιβις είναι ορατή σε κάθε φάση της καριέρας του και το χάρισμά του να αναγεννιέται διαρκώς έδωσε άλλη έννοια τόσο στις ζωντανές εμφανίσεις όσο και στις στουντιακές ηχογραφήσεις.