Καρλ Μαρία φον Βέμπερ ή οι καλοί πεθαίνουν νέοι

Όπως ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν έτσι κι ο Βέμπερ αναγκάστηκε από πολύ νωρίς να ακολουθήσει την πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία ενός παιδιού-θαύματος. Ταξίδευε αδιάκοπα δίνοντας ρεσιτάλ, στο περιθώριο των οποίων συνέθετε πρώιμα μουσικές συνθέσεις κάθε είδους.

Οι θεωρητικοί της μουσικής τον θεωρούν σήμερα πολύ πιο καινοτόμο και ρηξικέλευθο από τον συγκαιρινό του Μπετόβεν, ενώ η επιρροή του είναι εμφανής στον Βάγκνερ, τον Λιστ, τον Μπερλιόζ και τον Σοπέν, φτάνοντας μέχρι τον Μπιζέ και τον Λαλό.

Όπως πολλοί προικισμένοι δημιουργοί, που οι θεοί αγάπησαν περισσότερο από τους άλλους, ο Βέμπερ πέθανε νέος. Κι αυτή την «ευεργεσία» τη μοιράστηκε με τον Πέρσελ, τον Σούμπερτ, τον Μότσαρτ, τον Μέντελσον, τον Μπελίνι, τον Σοπέν και τον Μπιζέ.

Πρόλαβε ωστόσο στη σύντομη ζωή του να αφήσει έργα που η πνοή τους παραμένει σφριγηλή μέσα στους αιώνες. Το γοργόφτερο πέρασμα του από τη γη αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία του οικουμενικού ρομαντισμού.

Πολλοί λένε πως η μεγαλοφυία του Βέμπερ ήταν ζήτημα ανατομίας καθώς ο συνθέτης του Ελεύθερου σκοπευτή και του Όμπερον είχε ένα τεράστιο χέρι που του επέτρεπε να πιάνει, χωρίς άρπισμα, το διάστημα της δεκάτης. Αυτή η αβίαστη κυριαρχία του πάνω στο κλαβιέ του υπαγόρευσε ανυποψίαστα περάσματα και συγχορδίες και ξύπνησε μέσα του καινούργιες θεάσεις της αρμονίας. Μπροστά του άλλωστε ωχριά η Μπετοβενική φαντασία καθώς ο Μπετόβεν απέναντι στον Βέμπερ φαντάζει αναπόφευκτα κλασικιστής.