Η τζαζ, το «άλογο» και ο Τσάρλι Πάρκερ
Το μποπ ήταν μια μουσική πρωτοπορίας και διαμαρτυρίας.
Οι πιονέροι της τζαζ ήταν κυρίως μουσικοί από τη μαύρη φυλή. Συνειδητά ή ασυνείδητα το μποπ ήταν για αυτούς μια μουσική διαμαρτυρία με όχημα τις φυλετικές διακρίσεις που παρέμεναν αδρές στην αμερικανική κοινωνία του '40.
Οι εμπνευστές του νέου αυτού κινήματος δεν φρόντισαν ωστόσο να ωφεληθούν όσο θα μπορούσαν από τη διασημότητα που απέκτησαν.
Ολυμπιακός: Κινήσεις επίθεσης από την αρχή χωρίς τέλος
Στη διάρκεια της πορείας τους οι περισσότεροι από αυτούς απέκτησαν μια κακή συνήθεια που δεν έκανε διακρίσεις σε μαύρους και λευκούς.
Εθίστηκαν σε μια ουσία που κατ' ευφημισμό την αποκαλούσαν «άλογο» και αναφερόμαστε στην ηρωΐνη, το παράγωγο του οπίου.
Όποιος διατρέξει την καριέρα των μουσικών της μποπ θα συναντήσει ανεξήγητα κενά στην παρουσία τους, διαστήματα κατά τα οποία ήταν περιορισμένοι ως ναρκομανείς σε σανατόρια ή φυλακές.
Συχνά ο εθισμός αυτός τους οδήγησε στο θάνατο. Ούτε ο μεγάλος Τσάρλι Πάρκερ κατάφερε να αποφύγει την παγίδα της ηρωΐνης. Ο αλκοολισμός, μια άλλη κακή συνήθεια που αφορούσε κυρίως τους πρώτους τζάζμεν είχε τουλάχιστον πιο αργά αποτελέσματα.
