Ο Τζιμ Μόρισον και το ινδιάνικο αίμα

Ο Τζιμ Μόρισον, ο μέγας ποιητής της ροκ και κορυφαίος αφηγητής της εποχής μας, ιστορούσε συχνά ένα περιστατικό που χάραξε βαθιά την ψυχή και τον προσανατολισμό του.

«Ήταν η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο... εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, υπήρχαν Ινδιάνοι σκορπισμένοι παντού στην εθνική οδό, αιμορραγώντας μέχρι θανάτου. Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν παράξενη κόκκινη μπογιά και ανθρώπους πεσμένους ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε, γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις των ανθρώπων γύρω μου, και έτσι ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο... και πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή οι ψυχές εκείνων των νεκρών ινδιάνων – ίσως μια ή δύο απ' αυτές – έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει, και μπήκαν στην ψυχή μου, και εγώ ήμουν σαν σφουγγάρι, έτοιμος να κάτσω εκεί και να τις απορροφήσω».

Το περιστατικό που κατά τους γονείς του είναι αποκύημα της φαντασίας του, το θυμήθηκε ξανά στους στίχους του Peace Frog

"Ινδιάνοι σκορπισμένοι στον αυτοκινητόδρομο της αυγής αιμορραγούν/Φαντάσματα γεμίζουν το εύθραυστο σαν τσόφλι μυαλό του μικρού παιδιού."

Ο Τζίμι Μόρισον έφυγε νωρίς, στα 27 του χρόνια από υπερβολική δόση ηρωίνης και ο τάφος του βρίσκεται στο Παρισινό κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ εκεί όπου αναπαύονται ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Μπαλζάκ και η Εντίθ Πιάφ