Το γλυκό παιδί της νιότης

Όταν κοιτάζω πίσω από τα κρύσταλλα του χρόνου, τον ξαναβρίσκω στη θέση του, πίσω από τον πάγκο του ρεμπετάδικου να εποπτεύει με το αεικίνητο βλέμμα του την σάλα του μαγαζιού. Τον θυμάμαι όταν δώσαμε τα χέρια και μου είπε: «Άντε, ανέβα και παίξε».

Από εκείνη την ατάκα της αρχής κύλησαν αρκετά χρόνια συνοδοιπορίας στο αρχοντικό της γωνίας Νοταρά και Δεληγιάννη στα Εξάρχεια. Και σε όλο αυτό το διάστημα δεν αλλάξαμε πικρή κουβέντα ή μάλλον εκείνος δεν ξεστόμισε λόγο κακό. Είχε τη μοναδική ικανότητα να απορροφά τις εντάσεις. Με το θαρρετό του χαμόγελο που κατάπινε τις παραξενιές των ανθρώπων.

Την τελευταία μέρα λειτουργίας του «Μινόρε», τον ρώτησα: «Τι κάνουμε τώρα Χρήστο;»

Και εκείνος μου έδωσε την ίδια απάντηση «Άντε, ανέβα και παίξε». Λες κι αναγνώριζε έναν αθέατο κύκλο στα πράγματα.

Στο «Μινόρε» της νιότης μας, ο Χρήστος ήταν ο ακούραστος σκηνοθέτης της παράστασης, μιας παράστασης γεμάτης τραγούδια, που συνεχίζει στη μεγάλη οθόνη της μνήμης, μέχρι να σβήσει η άχνα μας πάνω στο πάλκο της ζωής κι ίσως πέρα από αυτό.