Γιατροί και ποδοσφαιριστές

Οι ποδοσφαιριστές απομονωμένοι στα σπίτια τους για να προφυλαχθούν από την πανδημία ενώ οι γιατροί και οι νοσηλευτές στην πρώτη γραμμή της μάχης, εκτεθειμένοι στον θανατηφόρο ιό. Οι μεν πασχίζοντας να σώσουν τη φόρμα τους, οι δε παλεύοντας να σώσουν τις ζωές των ανθρώπων.

Βεβαίως, σαν κοινωνία, πράξαμε το χρέος μας. Βγήκαμε ένα λεπτό στα μπαλκόνια, τους χειροκροτήσαμε για την προσφορά τους και μετά ήσυχοι με τη συνείδησή μας, τρέξαμε να κλειστούμε πάλι μέσα, γιατί είχαμε αφήσει το Netflix ανοιχτό και την ταινία στη μέση.

Ωστόσο, αυτό το χειροκρότημα που τους δώσαμε ήταν χαλαρό, τυπικό, κρύο. Καμιά σχέση με εκείνο το ενθουσιώδες, το παθιασμένο που χαρίζουμε στους ποδοσφαιριστές, συνεπαρμένοι από μια καλή τους ενέργεια στο παιχνίδι ή έναν χαριεντισμό τους με το πλήθος τη στιγμή της αλλαγής.

Τιμάμε, λέει, την προσφορά των γιατρών και νοσηλευτών. Μα εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή προσφορά αλλά με μια κανονική θυσία. Μόνο στην Ιταλία μολύνθηκαν και πέθαναν 73 γιατροί, ενώ προσπαθούσαν να βοηθήσουν ασθενείς με κορονοϊό.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που ζυγίζουμε εκ νέου το βάρος του καθενός και υπό το φόβο του θανάτου, σπεύδουμε να συμφωνήσουμε όλοι ανεξαιρέτως ότι πράγματι οι επιστήμονες υγείας αξίζουν για την κοινωνία περισσότερο από τους ποδοσφαιριστές.

Όμως, όταν ο κίνδυνος περάσει και έρθει η στιγμή που θα ξαμοληθούμε στους δρόμους και στα γήπεδα για να αναπληρώσουμε τις χαμένες ώρες της ζωής και της ψυχαγωγίας μας, τότε οι αξίες ξανά θα ανατραπούν και τα σταθμά στη ζυγαριά θα έρθουν πάλι τούμπα.

Όχι, δεν συμφωνούμε με την Ισπανίδα ερευνήτρια η οποία, διαμαρτυρόμενη για τα κεφάλαια που δαπανά το κράτος σε ερευνητές και επιστήμονες, (φέρεται να) δήλωσε: «Ψάχνετε για μια θεραπεία τώρα. Πηγαίνετε στον Μέσι ή στον Ρονάλντο να σας δώσουν μια θεραπεία».

Ναι, οι γιατροί είναι σημαντικοί επειδή σώζουν ζωές. Αλλά και οι ποδοσφαιριστές κάτι προσφέρουν κι αυτοί στην κοινωνία, δεν είναι εντελώς για πέταμα. Σίγουρα, δεν είναι τόσο «σημαντικοί» όσο οι γιατροί. Ωστόσο το «σημαντικός» είναι ένας υποκειμενικός όρος τον οποίο κάθε άνθρωπος ερμηνεύει διαφορετικά.

Η κουβέντα έχει να κάνει κυρίως με το αν θα πρέπει οι ποδοσφαιριστές να αμείβονται καλύτερα από τους γιατρούς. Η πλειοψηφία υποστηρίζει ότι αυτό δεν είναι σωστό και προβάλει επιχειρήματα του τύπου: Θα προτιμούσατε να δείτε τον αγαπημένο σας ποδοσφαιριστή να πεθαίνει ή να έχει μια αλλεργία για δύο ημέρες;

Εντέλει, ποιος έχει περισσότερη ανάγκη ποιον; Μήπως ο ποδοσφαιριστής δεν χρειάζεται ιατρική βοήθεια, ακόμη και μέσα στο γήπεδο, όταν τραυματιστεί; Τότε που βλέπουμε τον ντόκτορ με το βαλιτσάκι να τρέχει για να του την παράσχει ενώ το πλήθος στην εξέδρα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα.

Η ξεχνάμε ότι μερικοί ποδοσφαιριστές έχουν γίνει αυτοί που είναι χάρη στους γιατρούς που τους βοήθησαν να ξεπεράσουν δύσκολους τραυματισμούς ή παιδικές ασθένειες (είναι γνωστό το ορμονικό πρόβλημα που είχε ο Μέσι και το οποίο δεν επέτρεπε να έχει μια φυσιολογική ανάπτυξη).

Ας μη τα τσουβαλιάζουμε όλα και ας αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…» Η σωτηρία μιας ζωής είναι σημαντική, αλλά και η ψυχαγωγία χρειάζεται στον άνθρωπο. Ας τα θυμόμαστε όλα αυτά, όταν με το καλό βγούμε από αυτή την κρίση κι επιστρέψει η κανονικότητα στη ζωή μας.