Ιταλία: Παράδοση στον φασισμό

Δεν ήταν τυχαία η θέση του Μαρξ που δεν αναγνώριζε την έννοια του λαού παρά ως ένα μόρφωμα για να κάνουν κάποιοι ιδεολόγοι σαν κι αυτόν τη δουλειά τους.

Και είναι ώρα να προσπαθήσουμε μέσα από αυτή τη βολική κρυψώνα να ξαναβγάλουμε το άτομο και να το μελετήσουμε με την ίδια επιμέλεια που επέδειξε το μυθιστόρημα του 19ου αιώνα.

Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ χωρίς να χρειαστεί να το διατυπώσει ακριβώς, άφηνε πάντα να εννοηθεί ότι η ανθρώπινη φύση είναι αμετάβλητη, βαθύτατα ιδιοτελής και συντηρητική, φτιαγμένη από ανάγκες και φόβους, γεμάτη δειλία και προκαταλήψεις, υστερόβουλη και όχι απαραίτητα αλτρουιστική - ένα σύνθετο αλλά εύστοχο δόγμα το οποίο ακολούθησαν λίγο-πολύ όλοι οι μεγάλοι μυθιστοριογράφοι μέχρι τον Λέοντα Τολστόι.

Με αφορμή τη διαφαινόμενη άνοδο στην εξουσία του μετα-φασιστικού πολιτικού σχηματισμού της Τζόρτζια Μελόνι, ήρθε μάλλον η στιγμή να κάνει και ο Ιταλικός λαός την αυτοκριτική του. Ο φασισμός και η Ιταλία βάδισαν χέρι-χέρι σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους και αν δεχτούμε ότι στη γείτονα χώρα άκμαζε ταυτόχρονα ένα θαυμαστό κομμουνιστικό κόμμα, αυτό σε καμία περίπτωση δεν «αθωώνει» τους κατά τα άλλα συμπαθείς Ιταλούς.

Από ένα άκρως «θεατρικό» φασισμό με επικεφαλής τον Μπενίτο Μουσολίνι, περάσαμε κάποτε στον φασισμό της νεοτερικότητας με πρότυπο τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ένα μαχαραγιά Ιταλικής επινόησης, που η τυραννία του τρεφόταν από το ιδεώδες του αγροίκου πλουτισμού, τη δύναμη των life-style μέσων ενημέρωσης, την παντοδυναμία του ποδοσφαίρου, την κοινωνική δυναμική των πάσης φύσεως σκανδάλων.

Σήμερα με εφαλτήριο το μπερλουσκονικό έκτρωμα που καθώς φαίνεται ποτέ δεν εγκατέλειψε την Ιταλία, φτάσαμε στο σουρεαλισμό του μετα-φασισμού της κυρίας Μελόνι που φαίνεται πως επικρατεί ένα σεβαστό μέρος του πληθυσμού της χώρας.

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τους Ιταλούς, όπως δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τους Σουηδούς. Η χώρα των μακαρονάδων έχουν απλά μια ισχυρή παράδοση στον Φασισμό και επιστρέφουν σε αυτόν κάθε φορά που δεν αισθάνονται ιδιαίτερα ασφαλείς από τις ιστορικές συγκυρίες. Το γεγονός ότι η Ενωμένη Ευρώπη, που σήμερα μοιάζει να είναι περισσότερο ένας επιχειρηματικός όμιλος, παρά μια ομοσπονδία ισότιμων κρατών, τα θαλάσσωσε περίτρανα, δεν αποτελεί λόγο για να επιστρέψουμε στο φασισμό και στα σκοτεινά χρόνια της Ιστορίας.

Οι Ιταλοί θα πρέπει επιτέλους να σταματήσουν κάποτε να είναι ένας επικίνδυνος όχλος παιδιών που πρωτοστατεί στα πιο ζοφερά σενάρια της Ιστορίας και να κηδέψουν το κουφάρι του Φασισμού σ' ένα άγνωστο και απόμερο σημείο, έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς πια να το ξαναβρεί και να το κάνει παντιέρα.

Ευθύνη για τη θριαμβευτική επανάκαμψη του φασισμού δεν έχουν μόνο αυτοί που ψήφισαν τον τριμερή σχηματισμό αλλά και όσοι ανθίστανται στο φασιστικό ιδεώδες -γιατί προφανώς δεν ανθίστανται αποτελεσματικά. Ευθύνη έχει και ο λαός και οι επί μέρους ομάδες και κάθε Ιταλός πολίτης ξεχωριστά. Και δεν θα έχει άδικο κάποια μέρα ο κόσμος αν αντί για το γενικό προσωνύμιο «μακαρονάδες» τους φωνάζει απλώς «φασίστες».