Η εγκατάλειψη του Λυκαβηττού

Θυμάμαι, τα πρώτα χρόνια που έβγαινα στον λόφο, είχα συναντήσει δύο κυρίες που διαμαρτύρονταν, υποστηρίζοντας ότι το άλσος είναι άρρωστο.

Τότε δεν είχα καταλάβει τι εννοούσαν. Συνηθισμένος στο μπετόν της πόλης, μου φαινόταν παράδεισος. Σιγά σιγά άρχισα να βλέπω την αρρώστια. Ηταν τα δεκάδες δέντρα που έπεφταν. Χωρίς προφανή λόγο, υγιή δέντρα, έγερναν και ύστερα από καιρό έπεφταν.

Μετά ήρθαν οι έντονες καταιγίδες που μας επισκέπτονται τα τελευταία χρόνια και μία από τις αιτίες έγινε φανερή. Βουνά λάσπης που παρασύρονταν από τα νερά, γέμιζαν τον περιφερειακό. Ο λόφος παλιά ήταν ένας γυμνός βράχος. Φυτεύτηκε εκ των υστέρων με φερτό χώμα. Ετσι είναι εξαιρετικά ευάλωτος στη διάβρωση του εδάφους.

Τα δύο τελευταία χρόνια ήρθε το χιόνι. Πέρυσι με την ισχυρή χιονόπτωση έγινε εκατόμβη. Δεν ήταν πια μικρά δεντράκια που έπεφταν ή κλαδιά που έσπαγαν, αλλά πανύψηλα πεύκα που έπεφταν βγάζοντας μαζί με το χώμα ολόκληρη τη ρίζα τους. Φέτος το χιόνι ήταν περισσότερο κι είχαμε και πάλι το ίδιο φαινόμενο.

Πρώτη προτεραιότητα είναι να αντιμετωπιστεί η διάβρωση. Δεν είναι όμως η μόνη ανάγκη.

Ο δήμος έχει ανακοινώσει ένα πρόγραμμα αντιπλημμυρικών έργων για τον λόφο. Μέχρι στιγμής, το μόνο που έχουμε δει είναι κάποια τοιχία για να μη χύνεται η λάσπη στους γύρω δρόμους. Ας ελπίσουμε ότι δεν εννοούν την προστασία του δρόμου μόνο. Σίγουρα πάντως η πρώτη προτεραιότητα είναι να αντιμετωπιστεί η διάβρωση.

Δεν είναι όμως η μόνη ανάγκη. Στη δεκαετία του ’80 είχαν γίνει πολλά έργα διαμόρφωσης του χώρου. Είχαν ανοιχτεί μονοπάτια, με μικρά γεφυράκια πάνω από τα φρεάτια της βροχής. Τα μονοπάτια σε μεγάλο μέρος τους έχουν καταστραφεί, όπως έχουν καταστραφεί και τα καλάθια που υπήρχαν για σκουπίδια. Τώρα τελευταία κάποια λίγα έχουν ευτυχώς αντικατασταθεί. Το ίδιο έχει συμβεί και με τα περισσότερα παγκάκια. Ο κίνδυνος όμως είναι τα γεφυράκια. Τα ξύλα έχουν σαπίσει και το ατύχημα είναι ζήτημα χρόνου.

Τελευταία η εγκατάλειψη έχει φτάσει σε τέτοιον βαθμό, που ακόμα και τα μαρμάρινα σκαλοπάτια προς τον Αϊ Γιώργη, που σε ένα σημείο έχουν σπάσει, έχουν γίνει παγίδες για τους επισκέπτες και για τους τουρίστες. Γιατί κι αυτό αξίζει να το πούμε. Τελευταία και τουλάχιστον για ένα εξάμηνο τον χρόνο, ο Λυκαβηττός έχει γίνει χώρος που συγκεντρώνει καθημερινά εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες τουρίστες, ενώ τα Σαββατοκύριακα είναι αγαπημένος χώρος αναψυχής, ιδίως για όσους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να φύγουν από την πόλη. Ολος αυτός ο κόσμος δεν έχει μια βρύση για πόσιμο νερό, όσες υπάρχουν, όπως μου είπαν υπάλληλοι του δήμου, είναι από δεξαμενή. Το μόνο στο οποίο χρησιμεύουν είναι να πλένουν κάποιοι τα αυτοκίνητά τους ή να ξεδιψούν τα σκυλιά. Οπως δεν υπάρχει ούτε μια τουαλέτα. Είναι σύνηθες θέαμα οδηγοί ταξί να ανακουφίζονται στην άκρη του δρόμου, αλλά πού αλλού να πάνε; Πάλι καλά που άνοιξε ξανά η «Πράσινη τέντα». Για να μην πούμε για σακουλάκια ώστε να μαζεύονται τα περιττώματα των σκύλων, κάτι που υπάρχει σε άλλα πάρκα. Αν βγεις στο χώμα και είσαι λίγο απρόσεκτος, έχεις σοβαρές πιθανότητες να την πατήσεις, καθώς στον λόφο, πολύ λογικά, κάνουν τη βόλτα τους κάθε μέρα δεκάδες σκυλιά. Ας μη ζητάμε όμως και πολυτέλειες. Ας σωθούν μόνο τα δέντρα.

ΥΓ.: Για το θέατρο που σκουριάζει έχουν γραφτεί πολλά και έχουν ανακοινωθεί άλλα τόσα. Για την ώρα, μηδέν.

Πηγή: msn.com