Διακοπές...

Μόλις επέστρεψα από άδεια 15 ημερών. Πολύ μεγάλο διάστημα, αν βρίσκεσαι συνεχώς μαζί με τον άνθρωπο που λατρεύεις περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμο. Πολύ μικρό, για όλα αυτά που συνέβησαν. Είναι υπέροχα τα ταξίδια στην Ελλάδα και η ευκαιρία να κουβεντιάζεις, να αστειεύεσαι, να αγκαλιάζεσαι, να έρχεσαι πιο κοντά με το παιδί σου. Σε φόντο τόσο ασύμμετρα μαγευτικό με την έκταση αυτής της χώρας. Να ανακαλύπτεις πτυχές της ψυχής που νομίζεις ότι ξέρεις τόσο καλά γιατί είναι κομμάτι της δικής σου, όμως κάθε μέρα έχει κάτι νέο να σου προσφέρει. Και ταυτόχρονα να ανακαλύπτεις ομορφιές της πατρίδας σου που δεν πίστευες ότι σου είχαν ξεφύγει, όμως σε κάθε νέο τόπο της Ελλάδας συναντάς πάντα κάτι να σε εντυπωσιάζει και να σε γεμίζει θαυμασμό και έκπληξη.

Το κακό είναι ότι στις διακοπές έχεις πολύ χρόνο να σκέφτεσαι. Δεν είναι όπως στο γραφείο, όταν οι ώρες περνούν με το ενδιαφέρον για τη νέα προσπάθεια του Ολυμπιακού και τις δυσκολίες που συναντά σε ένα παράξενο καλοκαίρι, το πρώτο μετά από επτά χρόνια διαδοχικών τίτλων. Δεν είναι εύκολη η διαχείρισή του από κανέναν. Ούτε καν από κάποιον που πρέπει να το παρακολουθεί δημοσιογραφικά, να κάνει ρεπορτάζ ή να κριτικάρει αυτή την προσπάθεια. Οι παγίδες είναι μεγάλες για όλους, ακόμη και για όσους βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα. Αλλά για αυτά θα μιλάμε πλέον συνέχεια από το φιλόξενο και διαρκώς αναπτυσσόμενο fosonline.gr.

Το κακό είναι ότι στις διακοπές έχεις πολύ χρόνο να συγκλονίζεσαι, να πονάς, να θλίβεσαι, να θυμώνεις, να αναρωτιέσαι...Ειδικά όταν δίπλα σου είναι ένα παιδί, το δικό σου... Ειδικά όταν συμβαίνουν όλα αυτά, μέσα σε λίγες ημέρες.

Ο θάνατος του Σωκράτη και η τραγωδία για τους ανθρώπους του. Θα προτιμούσα να κρατήσω μέσα μου όσα έχω να πω για ένα παιδί που γνώρισα σε επαγγελματική σχέση, την εποχή που άνοιγε τα φτερά του σε τούτο τον κόσμο. Έχουν ειπωθεί πολλά για τον χαρακτήρα του, την ευγένειά του, το χαμόγελό του. Ναι, όλα ισχύουν. Το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι η εκτίμηση που πάντοτε θα συνοδεύει κάθε σκέψη μου για τον τρόπο με τον οποίο μπορούσε να ηγηθεί στη δουλειά του. Ενδιαφερόταν για κάθε λεπτομέρεια, ήθελε την εντέλεια, ήξερε να παίρνει το καλύτερο από τους συνεργάτες του, τους ενέπνεε με τις ιδέες του, άκουγε τις δικές τους με προσοχή. Είχα πολύ χρόνο να σκέφτομαι πώς θα μπορούσαν να αντέξουν αυτό το χτύπημα οι γονείς του. Κοίταζα το δικό μου παιδί και αναρωτιόμουν... Πώς βρίσκεις δύναμη;

Πώς βρίσκεις δύναμη να χάνεις το παιδί σου στις φλόγες; Πόσο φριχτό είναι να προσπαθείς να το προστατεύσεις μαζί με τον εαυτό σου και να νιώθεις ότι δεν θα τα καταφέρεις; Πόσο ακατανόητο είναι να έχει συμβεί αυτός ο όλεθρος δίπλα στη θάλασσα, μέσα στη θάλασσα; Στην ωραιότερη θάλασσα, στην ομορφότερη γη; Πόσο δυνατός μπορείς να είσαι έχοντας οποιαδήποτε θέση στον πολιτικό ή κρατικό μηχανισμό και να μην αποφασίζεις αμέσως μετά από αυτό που έγινε να σηκωθείς και να φύγεις; Χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μην παραιτηθείς, έχεις δεν έχεις την παραμικρή σχέση, φταις δεν φταις από τη θέση σου. Πόσο δυνατοί είναι όλοι εκείνοι που δεν παραιτήθηκαν από τη σκέψη να βοηθήσουν, να προσφέρουν αίμα, σπίτια και αγαθά, να πέσουν μέσα στη φωτιά και στη θάλασσα για να σώσουν ό,τι μπορούσε να σωθεί.

Το κακό στις διακοπές είναι ότι έχεις χρόνο να σκέφτεσαι. Να φτάνεις στο σημείο κάποιες φορές να παραλογίζεσαι. Να μην μπορείς να βρεις άκρη και απαντήσεις. Να παρακαλάς να έρθει η ώρα της επιστροφής στο γραφείο, για την αφοσίωση ξανά στον Ολυμπιακό και στη ζωή του. Κι όταν αγκαλιάζεις το βράδυ το παιδί σου, να συζητάς μόνο γι΄αυτά. Και να φροντίζεις όσο μπορείς να το έχεις προστατευμένο. Απολαμβάνοντας κάθε στιγμή μαζί του. Μα κάθε στιγμή...

Συγγνώμη για τις σκόρπιες σκέψεις... Καλές διακοπές ή καλή δουλειά σε όλους...