Σε εσένα που έλεγες για τους πρόσφυγες «Ας καθόταν να πολεμήσει...»

Δεν πάνε πολλά χρόνια από τις ημέρες που υποδέχομασταν ειδήσεις για μετανάστες που έχασαν τη ζωή τους στη θάλασσα.

Ήταν τότε που η χώρα μας εν μέσω της οικονομικής κρίσης ήταν από τις λίγες που είχαν ανοίξει τα σύνορά τους και υποδέχονταν ανθρώπους που έζησαν τις συνέπειες του πολέμου.

Ολοκληρωτικές καταστροφές. Στη Συρία κάποιοι έβγαζαν τα παιδιά τους βόλτα και δίπλα τους έσκαγαν οβίδες. Δεν είχαν πολλές επιλογές. Ή θα κάθονταν εκεί να περιμένουν καρτερικά το θάνατο να χτυπήσει και τη δική τους πόρτα, ή θα έφευγαν για να συνεχίσουν τη ζωή τους κάπου καλύτερα. Μάλλον όχι για να συνεχίσουν. Να την ξεκινήσουν από την αρχή.

Ήταν τότε που ο μέσος Έλληνας κραύγαζε ότι «έπρεπε να μείνουν και να πολεμήσουν για την πατρίδα τους» και όχι να μπουν σε μια βάρκα και να την εγκαταλείψουν. Φυσικά, οι περισσότερες από αυτές τις φωνές δεν είχε ζήσει ποτέ την φρίκη του πολέμου και όλοι έγραφαν εκ του ασφαλούς, πίσω από την άνεση που τους προσφέρει ο καναπές τους και το πληκτρολόγιο.

Το ανάθεμα πήγαινε σύννεφο και όλοι χλεύαζαν τις δυστυχισμένες ψυχές που άφηναν σπίτια και οικογένειες προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν, κάνοντας πολλά ναυτικά μίλια μέσα σε κατεστραμμένες βάρκες, ελπίζοντας ότι το ξημέρωμα θα τους βρει σώους στη στεριά μαζί με τα παιδιά τους.

Δεν πέρασαν λίγα χρόνια και ο Έλληνας χρειάστηκε να βρει βάρκα να βάλει μέσα το παιδί του για να το προστατεύσει από τη μανία της φωτιάς. Μάλιστα, κάποιες βάρκες είχαν πρόσφυγες ή μετανάστες που δούλευαν εκεί, οι οποίοι δεν το σκέφτηκαν καθόλου πριν δώσουν τη βοήθειά τους στους ανθρώπους που βίωναν την απόλυτη φρίκη.

Κάποιοι από αυτούς πετούσαν κουβάδες με νερά στα σπίτια για να τα γλιτώσουν από τις φλόγες, κάποιοι έτρεξαν αμέσως να δώσουν αίμα, κάποιοι μετέφεραν ανθρώπους που επί ώρες προσεύχονταν πάνω σε ένα βράχο για τη ζωή τους. Κάποιοι Έλληνες που μπήκαν μέσα σε αυτές τις βάρκες παλιότερα έριχναν κατάρες σε αυτούς που το βράδυ της Δευτέρας τους βοηθούσαν.

Αν ανήκεις κι εσύ σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, φαντάσου το βράδυ της Δευτέρας να προσπαθούσες να μπεις στη βάρκα ενός Αιγύπτιου για να σωθείς εσύ και το παιδί σου και αυτός να σου έλεγε «Να κάτσεις να σώσεις το σπίτι σου».

Θα ήταν λίγο απάνθρωπο. Δε νομίζεις;