Να ρίχναμε «πόρτα» στον Μαρινάκη και να γελάγαμε με τον Αμβρόσιο

Ο Κώστας Μπελιάς γράφει για χάρες και κουσούρια 

Να ρίχναμε «πόρτα» στον Μαρινάκη και να γελάγαμε με τον Αμβρόσιο

Να λατρεύουμε τούτο τον τόπο. Με τα καλά του και τα κακά του; Όχι, τα κακά του. Να μην λατρεύουμε τα κουσούρια του αλλά μόνο τις χάρες του. Γιατί κουσούρι και μάλιστα βαρβάτο είναι να χάνονται τόσες ζωές. Κι αυτό δεν γίνεται να το λατρέψεις.

Κουσούρι είναι να δίνουν ένα εκατομμύριο ευρώ ο Ολυμπιακός και ο Βαγγέλης Μαρινάκης -που ευτυχώς, πολύ καλά κάνουν ο Μαρινάκης και ο κάθε Μαρινάκης και η κάθε ομάδα- και να μην μπορείς να πεις «δεν τα θέλουμε, γιατί έχουμε κράτος και έχει φροντίσει γι' αυτά».

Κουσούρι είναι να μαζεύει πράγματα η Θύρα 7 και να μην μπορείς να πεις «δεν τα θέλουμε, γιατί έχουμε κράτος και έχει φροντίσει γι' αυτά».

Κουσούρι είναι να μην ξέρουμε τρεις ημέρες μετά την καταστροφή πόσοι χάθηκαν, πόσοι αγνοούνται και να ακούμε πατέρα να ψάχνει τα παιδιά του που τα είδε στην τηλεόραση αλλά δεν τα έχει βρει.

Κουσούρι είναι να ακούς τον Αμβρόσιο -και τον κάθε Αμβρόσιο- να λέει όσα είπε και να μην του φωνάζει η ίδια η εκκλησία «όξω απ' την παράγκα».

Κουσούρι είναι να βλέπεις ηλίθιους των social media να ποστάρουν ως θαύμα, εικόνα της Παναγίας που σώθηκε από τη φωτιά. Λες και η Παναγία ήθελε να σώσει την εικόνα της αλλά όχι τη 13χρονη που πήδηξε στον γκρεμό και όλους όσους έχασαν τη ζωή τους.

Κουσούρι είναι να ακούς ότι δεν έχουμε πυροσβεστικά, ασθενοφόρα και πολλά ακόμα, αλλά να μην ασχολείσαι όταν ακούς ότι δίνουμε ως κράτος χρήματα για όπλα αλλά όχι γι' αυτά που μας λείπουν.

Κουσούρι είναι να σπεύδουμε για βοήθεια αλλά να μην ξεχνάμε να βάλουμε στα social media τις σχετικές φωτογραφίες για να πάρουμε τα likes.

Κουσούρι είναι ότι οικοπεδοφάγοι και καταπατητές έχουν βγάλει δισεκατομμύρια πουλώντας οικόπεδα στα λιγοστά δάση, της Αττικής εν προκειμένω και εμείς δεν έχουμε εθνικό κτηματολόγιο και παρατείνουμε μονίμως την κατοχύρωση των δασικών χαρτών.

Κουσούρι είναι ότι εδώ και χρόνια τα στραβά κι ανάποδα αυτού του τόπου δεν μας ενοχλούν αν πρόκειται να ωφελήσουν εμάς, το παιδί μας, κάποιον δικό μας άνθρωπο.

Κουσούρι κι αυτό, κουσούρι και τ' άλλο... Κουσούρια πολλά.

Κι όταν μαθαίνουμε να ζούμε με τα κουσούρια μας βιώνουμε τραγωδίες. Μακάρι να ξυπνάγαμε μια μέρα σε μια Ελλάδα και να ρίχναμε «πόρτα» στο εκατομμύριο του Μαρινάκη και να γελάγαμε με τον Αμβρόσιο.