Γλυκά Νερά: Αξία έχει η ζωή που χάθηκε...

Δεν έχει αξία αυτό το «εγώ το ήξερα από την πρώτη στιγμή» για τον δολοφόνο στο έγκλημα που συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία και έλαβε διαστάσεις σε διεθνές επίπεδο, ειδικά στην Αγγλία λόγω της καταγωγής του θύματος. Αν το υποψιάζονταν από την πρώτη στιγμή οι αστυνομικοί που έκαναν τις επιτόπιες έρευνες, αν το είχε προαναγγείλει τηλεοπτικά κάποιος έμπειρος αξιωματικός ή αν το συζητούσε στη γειτονιά της η κυρα-Λίτσα με την κυρα-Κατίνα. Ή ακόμη κι αν δεν είχε καταλάβει τίποτα η μητέρα της Καρολάιν πολλές εβδομάδες μετά την τραγωδία μέχρι και την ημέρα της ομολογίας.

Δεν έχει αξία η ανάλυση για την καταγωγή του θύματος ή για την επαγγελματική υπόσταση του θύτη. Τι σημασία έχει εάν ο δολοφόνος ήταν Έλληνας και η νεκρή από τα δικά του χέρια σύζυγος με καταγωγή εξ αλλοδαπής; Τι σημασία θα είχε εάν συνέβαινε το αντίστροφο; Εννοώ να ήταν ξένος ο φονιάς και Ελληνίδα η αδικοχαμένη. Γιατί θα πρέπει να οδηγεί όλο αυτό σε μία γενικότητα που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει; Επειδή ο συγκεκριμένος Μπάμπης είναι Έλληνας (και πιλότος και… καλός γαμπρός) δεν έχει να κάνει με τον τρόπο που μεγαλώνει μια ολόκληρη γενιά στη χώρα ή και οι προηγούμενες. Αν ήταν αλήθεια τα ψέματά του, δεν θα σήμαινε ότι κάθε αλλοδαπός στη χώρα μας είναι ληστής και δολοφόνος. Λίγες ώρες αργότερα αποκαλύφθηκε ένα αντίστοιχο ειδεχθές ενδοοικογενειακό έγκλημα στη Γαλλία, με ακόμη πιο φρικιαστικές λεπτομέρειες (έστω κι αν αυτά δεν μπορούν να μπουν στο ζύγι, οι χαμένες ζωές μετρούν).

Δεν έχει αξία να συνδέεται ο φόνος με τις αντιλήψεις για το αν είναι φυσιολογικό ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι να συνδέεται με έναν 27χρονο άνδρα. Προφανώς και δεν είναι, όταν σε αυτές τις ηλικίες υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά κι όταν το ένα μέλος του ζευγαριού δεν έχει καν ενηλικιωθεί. Μπορεί, όμως, να συμβεί (όσο κι αν επαναλαμβάνω δεν είναι φυσιολογικό και κινείται σε άλλες μορφές αδικημάτων και μη ομαλότητας), αλλά δεν σημαίνει ότι από μόνο του θα οδηγήσει σώνει και καλά σε δολοφονία, σε αφαίρεση ζωής.

Δεν έχει αξία να συνδέεται αυτός ο συγκεκριμένος Μπάμπης με τα στερεότυπα που προφανώς και υπάρχουν, αλλά δεν είναι πάντα αφετηρία και εξήγηση εγκλημάτων. Δεν είναι η «παραδοσιακή κυριαρχία» του άνδρα, σαφώς κατακριτέα και διαρκώς με την πάροδο των χρόνων μειούμενη και αντιμετωπίσιμη, αυτό που ώθησε τον δολοφόνο των Γλυκών Νερών στην τερατώδη πράξη. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη άρρωστη περίπτωση. Πολύ πάνω από το όριο της ασθένειας, ακόμη περισσότερο λόγω της συμπεριφοράς μετά το έγκλημα. Προς Θεού, κανένα ελαφρυντικό τέτοιου είδους δεν πρέπει να υπάρξει την ώρα των ποινών. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μια τέτοια πράξη δεν μπορεί να οδηγήσει σε κατηγοριοποιήσεις. Ούτε καν ειδικών θα τολμούσα να υποστηρίξω, εγκληματολόγων, ψυχολόγων ή οποιαδήποτε επιστήμη συνδέεται με την ανάλυση αντίστοιχων πράξεων. Πολύ περισσότερο όσων «το είχαν καταλάβει από την πρώτη στιγμή», όσων επεκτείνουν τις συνήθεις ασχολίες τους κουτσομπολιού στα σόσιαλ μίντια σε περισπούδαστες ασχετοσύνες, όσων «έχω άποψη και γνώση για τα πάντα» σχολιάζουν και γενικεύουν αυτές τις μέρες με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Και μόλις περάσει η «μόδα», θα στραφούν να εξηγήσουν με ποταμό ανοησιών το επόμενο σοκαριστικό συμβάν.

Δεν έχει αξία ο «ντετέκτιβ» που έχει «γεννηθεί μέσα μας» αυτές τις ημέρες. Ή και τις προηγούμενες, από τις 11 Μαΐου μέχρι την ομολογία. Αξία σίγουρα έχει η προσπάθεια των αρμόδιων στελεχών να εξιχνιάσουν την υπόθεση, να τη «δέσουν» με στοιχεία, να ενεργήσουν αποτελεσματικά και να οδηγήσουν τον ένοχο στην παραδοχή, έπειτα από ένα τόσο μεγάλο διάστημα σκηνοθετικών ευρημάτων εκ μέρους του. Οι αστυνομικοί που ασχολήθηκαν γνωρίζουν, οι επικεφαλής της έρευνας επίσης, οι δικαστικοί που θα ασχοληθούν το ίδιο. Οι αναλυτές, που είναι επιστημονικά καταρτισμένοι για να εξηγούν τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα, φυσικά και θα χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο για να το εντάξουν στις έρευνές τους και σε ό,τι μπορούν να κάνουν, ώστε να αποτρέψουν στο μέλλον τέτοιες πράξεις. Να τις περιορίσουν, καλύτερα. Διότι αυτός είναι ο ρεαλιστικός στόχος στην πάροδο των ετών και των κοινωνιών. Στην Ελλάδα και σε κάθε μέρος του κόσμου, αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο.

Δεν έχει αξία ο Μπάμπης, ο πιλότος. Αξία έχει η ζωή που χάθηκε. Της Καρολάιν, ενός νέου ανθρώπου. Αξία έχει και η ψυχή της Λώρας, του σκυλιού που αποτελεί «παράπλευρη απώλεια», όπως αρκετά ρεπορτάζ ανέφεραν. Αξία τώρα έχουν η ζωή και η ψυχή της Λυδίας, του βρέφους που δεν θα γνωρίσει ποτέ τη μητέρα της και πιθανώς δεν θα θελήσει να γνωρίσει ποτέ τον πατέρα της. Αξία έχει να προστατευθεί όσο γίνεται η ζωή του παιδιού, να υπάρξει κοινωνική συνδρομή για τον τρόπο που θα μεγαλώσει, θα μάθει ό,τι συνέβη, θα προσπαθήσει να το αφήσει πίσω, να μορφωθεί, να κάνει οικογένεια, να αναθρέψει τα δικά της παιδιά, να ζήσει. Να ζήσει με όλο αυτό το βάρος. Με το οποίο οι σημερινοί σχολιαστές των πάντων φυσικά και δεν θα ασχοληθούν, θα έχουν βρει άλλα να ασχοληθούν. Οι υπεύθυνοι μιας σωστής κοινωνίας, η οποία θέλει να λέει ότι προοδεύει, οφείλουν ωστόσο να το κάνουν…