Οι βάσεις του... θανάτου

Οι φετινές Πανελλαδικές Εξετάσεις ολοκληρώθηκαν και τη σκυτάλη-ως είθισται-πήραν ήδη οι ειδικοί αναλυτές που, πριν καλά-καλά στεγνώσει η μελάνη στα γραπτά των υποψηφίων, αρχίζουν τις εκτιμήσεις για το πόσο ψηλά η χαμηλά θα κυμανθούν οι βάσεις, σε ποια επιστημονικά πεδία θα σημειωθεί άνοδος και σε ποια θα έχουμε πτώση.

Γεμάτοι τρόμο και ελπίδα, οι υποψήφιοι ξεκοκαλίζουν τα σχετικά ρεπορτάζ, ψάχνουν ανάμεσα στις γραμμές να ανακαλύψουν μεταξύ του «πιθανού» και του «περίπου», μια λέξη να πιαστούν, να κρατηθούν αυτές τις λίγες εβδομάδες, που μεσολαβούν έως τη μέρα που θα ανακοινωθούν οι βαθμολογίες των μαθημάτων.

Κι όσο περιμένουν για τα αποτελέσματα νέα άγχη, νέες αγωνίες σφίγγουν χιλιάδες οικογένειες που έχουν συνδυάσει το «καλύτερο αύριο» των παιδιών τους με την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο.

Τα παιδιά αρχίζουν, όπως τις παραμονές των εξετάσεων, να είναι πάλι ευερέθιστα, να έχουν πονοκεφάλους και ταχυκαρδίες, να μην κοιμούνται καλά, να απομονώνονται ή να γίνονται επιθετικά, να εκδηλώνουν ειδών-ειδών αλλεργίες και συμπεριφορές, να κάνουν αρνητικές σκέψεις ή να πέφτουν σε κατάθλιψη, κάποιες στιγμές, δε, να τους παίρνουν και τα κλάματα.

Ανήμποροι οι γονείς να κάνουν κάτι για να τα βοηθήσουν, τρέχουν σε ψυχολόγους για συμβουλές και σε φαρμακεία για βιταμίνες και χαπάκια aerius ενώ άλλοι σπεύδουν στις εκκλησίες για να ανάψουν ένα κερί και να κάνουν κάποιο τάμα, μήπως και βοηθήσει ο άγιος στην πραγματοποίηση του ονείρου του πατέρα να δει τον γιο του γιατρό ή της μητέρας να καμαρώσει την κόρη της δικηγόρο.

Έχοντας βιώσει δυο φορές την εμπειρία, τολμώ να πω ότι πiο ψυχοφθόρα διαδικασία από αυτή των Πανελλαδικών Εξετάσεων, η οποία κάθε χρόνο τσακίζει ψυχολογικά χιλιάδες παιδιά (και γονατίζει οικονομικά άλλα τόσα νοικοκυριά-δωρεάν παιδεία μετά σου λένε) δεν υπάρχει.

Να είστε βέβαιοι ότι κάθε χρόνο τέτοια εποχή σε όλα τα σπίτια των υποψηφίων παίζεται ένα μικρό ή μεγάλο δράμα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς αυτά φωτίζουν μόνο εκείνα που πουλάνε, μια αυτοκτονία ή έστω μια απόπειρα, του τάδε απογοητευμένου μαθητή ή της τάδες υπερευαίσθητης μαθήτριας.

Καιρός είναι πια να υιοθετηθεί ένα διαφορετικό σύστημα εισαγωγής στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Λιγότερο αντιπαιδαγωγικό και ψυχοφθόρο, πιο κοντά στα σύγχρονα δεδομένα, περισσότερο αξιοκρατικό και δίκαιο, μα πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ…