Πόλεμος

Στις αθηναϊκές παρέες εσχάτως, ανάμεσα στα προσφιλή θέματα της επικαιρότητας, τι θα κάνει η Ασημίνα στις «Άγριες Μέλισσες», πού θα πάει το κακό με τον κορονοϊό, πόσο κοστίζει το νέο iphone 12, ποιες ποινές έφαγαν τα μέλη της Xρυσής Αυγής, οι άνθρωποι καταπιάνονται -με την ίδια άνεση- και με τον πόλεμο.

Όντες πολύ μακριά από τα σύνορα, μέσα στην ασφάλεια των σπιτιών τους, δίπλα στους δικούς τους ανθρώπους, ανέμελοι στην καθημερινότητά τους, δεν τους κοστίζει και τίποτα να πατήσουν το κουμπί και να πυροδοτήσουν μια σύρραξη, ξεχνώντας ότι ο πόλεμος δεν είναι βιντεοπαιχνίδι, που όταν το χορτάσεις κλείνεις την οθόνη και πας για ύπνο.

Για να έρθουν όλοι αυτοί οι γενναίοι, που επιχειρηματολογούν με ευκολία υπέρ ενός πολέμου, στη θέση των κατοίκων των ακριτικών νησιών, που ζουν συνεχώς με τον φόβο του πολέμου κι αλαφιάζουν κάθε φορά που βλέπουν τα τανκς να βγαίνουν στον δρόμο και τις φρεγάτες στη θάλασσα. Πολύ σωστά λέει ο λαός: «Όποιος είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια ξέρει».

Μπορεί οι νέοι που δεν έχουν ζήσει να μην ξέρουν τι σημαίνει «πόλεμος». Όμως αυτό δεν αποτελεί άλλοθι. Ας ξοδέψουν λίγο από τον χρόνο τους για να διαβάσουν το βιβλίο «Ζωή εν τάφω» του Στρατή Μυριβήλη (1924) ή ας δουν την ταινία «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» του Λιούις Μάιλστοουν (1930) και τότε θα καταλάβουν...

Κλείνω με ένα απόσπασμα από το χρονογράφημα του Χιώτη ποιητή Φώτη Αγγουλέ (1911-1964), που δημοσιεύτηκε το 1935 στην εφημερίδα «Πρόοδος» και παραμένει στις μέρες μας επίκαιρο.

«Και με τα μάτια σου που σε λίγο θα σβήσουν, ρούφηξε όσο μπορείς από το φως της ημέρας αυτής της ηλιόλουστης που μεθάει νειάτα. Γιατί, κι όταν ξεφύγεις το γραφτό της μοίρας, που κάποιοι άνθρωποι την κυβερνούνε, κάτι θα λείπει απ’ την ψυχή σου, κάτι απ’ τη ζωή σου, που δεν θα το ξαναβρείς ποτέ… -Τι! Δε θες να πεθάνεις; - Δειλέ! Σου το επιβάλλουμεν. Κι αυτό μας το επιβάλλει κι εμάς κάποιο μεγάλο συμφέρο… Λεγόμεθα άνθρωποι».