Απόλυτη ευθύνη των γονέων

Ο πρωθυπουργός συνεχάρη τον πλοίαρχο του φέρι μπόουτ που έσωσε το μικρό κοριτσάκι στα ανοιχτά της θάλασσας στο Ρίο-Αντίρριο. Ούτε μια κουβέντα όμως, έστω ευγενική, για την ευθύνη των γονέων. Είναι απίστευτο ότι ήταν και οι δύο γονείς στην παραλία, είναι αδιανόητο ότι δεν υπήρχε καθόλου κύμα, είναι εξωφρενικό ότι δεν είχαν πρόβλημα υγείας και ότι δεν ειπώθηκε καμία άλλη δικαιολογία πέρα από το ότι το ρεύμα πήρε το σωσίβιο μακριά και ο πατέρας προσπάθησε να κολυμπήσει να το φτάσει αλλά δεν μπόρεσε.

Αυτόκλητοι συνήγοροι παρουσιάστηκαν στα σόσιαλ μίντια - και φίλοι των γονέων, δέχτηκα κι εγώ ένα μήνυμα από φίλο των γονέων που προσπαθούσε να μου εξηγήσει τα ανεξήγητα. Μου είπε ότι είναι καλοί άνθρωποι. Δεν το αμφισβητώ.

Εκείνους που δεν κατανοώ είναι κάποιους αυτόκλητους συνηγόρους στα ΜΜΕ και στα σόσιαλ μίντια που θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω οπαδούς της ανευθυνότητας.

Το να είσαι γονιός θέλει πρώτα απ’ όλα υπευθυνότητα. Όχι μόνο αγάπη. Αγάπη από μόνη της δεν φτάνει. Πρέπει να μην είσαι χύμα, πρέπει να είσαι οργανωμένος, πρέπει το μυαλό σου να πηγαίνει στο κακό, ώστε να πάει μόνο το μυαλό στο κακό και όχι το παιδί σου.　

Πώς γίνεται σε μία παραλία χωρίς κύμα να βρεθεί το μωρό με το σωσίβιο στα ανοιχτά και να το σώζει ένα πλοίο; Αυτοί που είπαν ότι μπορεί να συμβεί και ότι δεν είναι δύσκολο, να μας πουν πότε ξανασυνέβη. Διότι δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα.

Αν ήταν εύκολο να συμβεί, τότε κάθε μέρα τα πλοία θα έσωζαν κοριτσάκια στο πέλαγος που τα πήρε ο άνεμος. Χιλιάδες τα παιδάκια στις παραλίες κάθε μέρα. Εκατοντάδες χιλιάδες ελληνόπουλα και ξένα από οικογένειες τουριστών. Πότε ξαναείδατε πλοίο να σώζει παιδάκι στο πέλαγος πάνω σε σωσίβιο;　

Το παιδί δεν το πρόσεχαν, αυτή είναι η προσωπική μου κρίση. Και έχουν ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη διότι οι γονείς ήταν από την περιοχή, ήξεραν την παραλία, ήξεραν τα νερά, ακόμα κι αν υπάρχει ρεύμα εκεί έπρεπε να το ξέρουν και να προσέχουν ακόμα περισσότερο.　

Το να μου λένε κάποιοι ότι το σωσίβιο μπορεί να φύγει, ναι, αν δεν είσαι κοντά στο τρίχρονο μπορεί να φύγει. Αν είσαι όμως κοντά στο παιδί σου, δεν σου φεύγει. Τι έχει το σωσίβιο για να φύγει γρήγορα, έλικα;

Να προσέχουν οι γονείς τα παιδιά στη θάλασσα, εναλλάξ, με βάρδιες. Μία ο ένας, μία ο άλλος. Τι είναι το παιδάκι, μπάλα είναι να το αφήνεις στη θάλασσα να πλέει όπου φυσά ο άνεμος;

Εδώ μια μπάλα έχεις και δεν την αφήνεις στο νερό χωρίς να είσαι δίπλα γιατί μπορεί να την πάρει το ρεύμα και να τη χάσεις. Και αν τη χάσεις, κολυμπάς έγκαιρα και την πιάνεις. Πόσω μάλλον το παιδί σου.　

Αντίρριο: Ferry boat διέσωσε παιδί - Τα ρεύματα παρέσυραν το σωσίβιό του - Το βίντεο της διάσωσης

Με αφορμή αυτό το περιστατικό, εκνευρίζομαι διότι η νέα γενιά, στην οποία και εγώ κοντά είμαι, είναι σε κάποιο ποσοστό γαϊδουρινή στο θέμα των παιδιών. Ο λόγος είναι τα νέα κινητά. Παρατηρώ γονείς στην παραλία, δεν παίρνουν το μάτι τους από το κινητό. Παρατηρώ να δω πότε θα σηκώσουν το κεφάλι να ελέγξουν τι κάνουν τα παιδιά. Πολλοί αργούν απελπιστικά να κοιτάξουν τα παιδιά. Όμως μέσα σε ένα λεπτό το κακό μπορεί να γίνει. Τι ένα λεπτό, σε μισό λεπτό.　

Πρόπερσι στην Κέρκυρα ήμουν πολύ κουρασμένος και με πήρε ο ύπνος στην παραλία. Τα τέσσερα μάτια, πάνω στον τετράχρονο Οδυσσέα τότε, έγιναν δύο. Μόνο η γυναίκα μου τον επέβλεπε γιατί εμένα με πήρε ο ύπνος. Επειδή όμως ήξερα ότι ήμουν κουρασμένος, της είχα πει να μην απομακρυνθεί ούτε δυο μέτρα από εκείνον. Έτσι έκανε. Σε μια στιγμή ξυπνάω, της φώναξα κάτι, δεν άκουσε και ήρθε προς τα έξω να με ακούσει. Τότε ήρθε ένα κύμα και παραπάτησε το παιδί, ενώ ήταν ρηχά, έπεσε και τον σκέπασε το κύμα, και δεν ξανασηκώθηκε. Έμεινε κάτω.

Ρίο - Αντίρριο: Έτσι παρασύρθηκε το κοριτσάκι μακριά από τους γονείς του - Τι λέει ο πατέρας (vid)

Τρέξαμε και οι δύο πανικόβλητοι και σε δευτερόλεπτα τον σηκώσαμε, είχε πιει νερό ήδη. Αν ένας από τους δύο μας δεν ήταν κοντά, το παιδί θα είχε πνιγεί. Σε μισό λεπτό μέσα. Αν κοιτούσαμε και οι δύο το κινητό ή ο ένας κοιμόταν ή είχε πάει να φέρει καφέ και ο άλλος κοιτούσε το κινητό, το παιδί θα έμενε κάτω από το νερό.　

Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι να γίνουν γονείς και θέλουν κράξιμο, όχι χάιδεμα στα αυτιά. Συγγενείς και φίλοι ειδικά πρέπει να παρεμβαίνουν. Ναι, να γίνεις κακός. Μία ανεύθυνη ή ένας αμελής μπορούν να χαντακώσουν το παιδί.　

Το θέμα είναι σοβαρό, είμαστε μία χώρα με ακτές παντού και με χιλιάδες παιδιά. Κάποια πνίγονται σε πισίνες. Άλλη κατάρα αυτή. Βουτιές, χτυπήματα στο κεφάλι, μπάνιο με φαγητό στο στομάχι, και μετά τα ρίχνουν στους ιδιοκτήτες της κάθε πισίνας, αλλά οι γονείς είναι στο απυρόβλητο.　

Με τη δική μου ματιά στα πράγματα, θεωρώ ότι η μάστιγα είναι οι γονείς. Υπάρχουν κάποιοι γονείς απαράδεκτοι. Πριν από λίγο καιρό στο Νέο Φάληρο σε ένα σουβλατζίδικο καθόταν μία μάνα με δύο μικρά παιδάκια. Πολύ μικρά. Έτρεχαν και κυνηγιόντουσαν, απομακρύνονταν, πλησίαζαν τον δρόμο, με είχε πιάσει αγωνία για τα παιδιά διότι η μάνα μιλούσε με μια φίλη της και χαχάνιζε, επί 20 λεπτά -αν έχεις τον Θεό σου- δεν είχε γυρίσει να κοιτάξει να ασχοληθεί τι κάνουν τα παιδιά. Μου χάλασε το βράδυ εκείνη η κατάσταση, με άγχωσε. Η μάνα όμως δεν είχε αγχωθεί καθόλου.　

Σίγουρα παίζει ρόλο η ατυχία, η κακιά στιγμή, και σε εμένα μπορεί να τύχει και σε όλους. Το θέμα όμως είναι πώς προετοιμάζεσαι και πώς μειώνεις τις πιθανότητες να σου τύχει η κακιά στιγμή. Αν περπατάς σε ναρκοπέδια, υπάρχουν πολλές πιθανότητες για την κακιά στιγμή. Αυτή όμως δεν είναι η κακιά στιγμή, είναι ο κακός σου ο καιρός κι ας πρόσεχες.　

Κλείνω. Απαγορεύεται να πνίγεται παιδί μικρό στη θάλασσα ή σε πισίνα. Το παιδί δεν παθαίνει έμφραγμα ή εγκεφαλικό όπως ένας ηλικιωμένος που έτσι πνίγονται πολλοί. Το παιδί άμα πνιγεί, φταις εσύ ο γονιός. Διότι εσύ το πήγες στην παραλία, δεν πήγε μόνο του όπως μπορεί να συμβεί ένα δυστύχημα στο σπίτι ή στο μπαλκόνι ή στο σχολείο - που και εκεί έχεις ευθύνη γιατί πρέπει να μιλάς στο παιδί, να του εξηγείς τους κινδύνους, να το προετοιμάζεις. Όμως στην παραλία ή στην πισίνα έχεις 100% εσύ την ευθύνη. Εσύ το πήγες εκεί, δεν είναι το φυσικό του περιβάλλον, εσύ πρέπει να ξέρεις πόσο εύκολο είναι να πνιγεί ένα παιδί, εσύ πρέπει να είσαι δίπλα του.

Και αν δεν μπορείς εσύ για λίγα λεπτά, να βάλεις άλλον στη θέση σου που να είναι όμως υπεύθυνος. Μη βάλεις τη φίλη σου τη σουρλουλού που αντί να κοιτάει το παιδί, κοιτάει τους απέναντι και φλερτάρει.

Αυτά είναι προσωπικές απόψεις και δεκτή κάθε διαφωνία. Μία ζωή όμως άμα χαθεί δεν γυρίζει πίσω. Και τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα ως παραδείγματα προς αποφυγήν.