«Η προσβολή»

Ζούμε όλοι στη μεγάλη θάλασσα που λέγεται Μεσόγειος και μοιραζόμαστε τον πολιτισμό της όπως τον ήλιο και τα πελάγη. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι λαοί διατηρούν κάτι από το μητροπολιτικό άρωμα κάποιας άλλης εποχής και βρίσκουν κάπου-κάπου το μονοπάτι που οδηγεί σε ένα μικρό αριστούργημα. Μέσα από το ευρύτερη πνευματική αγκάλη της Γαλλίας ο Λίβανος θυμάται εδώ το κοσμοπολίτικο παρελθόν του.

Η λεκτική αντιπαράθεση ανάμεσα σ’ ένα Λιβανέζο Χριστιανό κι ένα Παλαιστίνιο πρόσφυγα αποτυπώνει το άλυτο Μεσανατολικό πρόβλημα με ενδελεχή τρόπο. Η ψυχοσύνθεση του Ανατολίτη, τα ακραία πολιτισμικά στοιχεία, η πόλωση που προκύπτει από ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ιστορία αλλά και μια παράξενη αίσθηση εντιμότητας και αξιοπρέπειας που πηγάζει ενίοτε από τα αυστηρά κοινωνικά σχήματα της Μέσης Ανατολής, αναδύονται σχεδόν σε κάθε σκηνή.

Εντυπωσιάζει η γεωμετρική σκηνοθεσία του Ζιάντ Ντουεϊρί με τη δύναμη της απλότητας και τις αδρές παρουσίες των πρωταγωνιστών. Η αβίαστη υποκριτική συμβάλλει σε μια αίσθηση συνέπειας ακόμα κι όταν η ταινία διολισθαίνει στο διδακτισμό. Κατά άλλα ουδεμία υπερβολή, ουδείς αναίτιος μελοδραματισμός. Η συγκίνηση προκύπτει κυρίως από το χιούμορ αλλά και από την ειρωνεία της Ιστορίας. Ο Ντουεϊρί αφήνει τους ηθοποιούς αλλά και την ατμόσφαιρα να μιλήσουν στις καρδιές των θεατών.

Ζήτω! Η Μεσόγειος μπορεί ακόμα να μεγαλουργεί.