Η σκόνη που άφησε πίσω του το "Top Gun: Maverick" κατακάθισε, αλλά το φεστιβάλ δεν έχει ακόμα ζεσταθεί για τα καλά, παρά τις υψηλές θερμοκρασίες της γαλλικής Ριβιέρας οι οποίες γεμίζουν με μαυρισμένους παραθεριστές τις παραλίες γύρω από το Παλέ. Οι δημοσιογράφοι δεν προλαβαίνουν φυσικά να ακολουθήσουν, τρέχοντας από προβολή σε προβολή ενός πολυδιάστατου προγράμματος στο οποίο η πολιτική πήρε από χθες το πάνω χέρι. Πολιτική εκτός αιθούσης, με μια ακτιβίστρια να γδύνεται στο κόκκινο χαλί έχοντας γραμμένο στο σώμα της, βαμμένο στα χρώματα της ουκρανικής σημαίας, το σύνθημα "Σταματήστε τους βιασμούς", και με τον Καμποτζιανό σκηνοθέτη Ρίτι Παν να παραιτείται από πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του TikTok (ένα διαγωνιστικό τμήμα μικρού μήκους που ανεβαίνουν στο συγκεκριμένο social medium) καταγγέλοντας παρεμβάσεις των υπευθύνων της εταιρίας στις αποφάσεις. Τελικά ανακάλεσε την παραίτησή του, η οποία έφερε στην πρώτη γραμμή τις συζητήσεις περί κοινωνικών μέσων δικτύωσης και της σχέσης τους με την κινηματογραφική πραγματικότητα. Θέμα το οποίο αναθερμάνθηκε όταν το φεστιβάλ των Κανών είχε ανακοινώσει την επίσημη συνεργασία του με τον κινέζικο κολοσσό των social media. Μια προσπάθεια του θεσμού να ξυπνήσει το σινεφίλ αίσθημα της νεολαίας με μοντέρνο τρόπο, επιμένοντας ταυτόχρονα στην απόφασή του να μην συνεργάζεται με το Netflix (σε αντίθεση με την υποχωρητική Βενετία) τη στιγμή που η streaming πλατφόρμα δεν αφήνει ικανοποιητική χρονική απόσταση ανάμεσα στην πρεμιέρα μιας ταινίας της στη σκοτεινή αίθουσα και της "ιδιωτικής" προβολής της.

"Η Φανταστική Πατρίδα μου"

Πολιτική και νεολαία συναντήθηκαν και επί οθόνης στο στέρεο και στοχευμένο (εκτός συναγωνισμού) ντοκιμαντέρ του Πατρίσιο Γκουσμάν "Η Φανταστική Πατρίδα μου", πάνω στις πρόσφατες εξεγέρσεις οι οποίες συντάραξαν την Χιλή και οδήγησαν σε μια αντισυμβατική και προοδευτική αναθεώρηση του συντάγματος. Έντονα κοινωνικοπολιτική είναι επίσης η βιτριολική σάτιρα "Το Τρίγωνο της Θλίψης" του Ρούμπεν Έστλουντ ("Το Τετράγωνο"), γυρισμένη (και) στο Κατάκολο και την παραλία της Χειλιαδούς. Χωρισμένη σε τρία κεφάλαια, περιγράφει την απρόβλεπτη κρουαζιέρα ενός νεαρού ζευγαριού top model και επιτίθεται μετωπικά σε έναν κόσμο αλλοτριωμένο μέχρι κόκκαλο από το κυνήγι του χρήματος (των άλλων) και της (δικής του) εικόνας. Ξεκαρδιστικό κατά στιγμές, συχνά ευρηματικό, μα ελάχιστα κομψό και "υποδόριο" όπως οι προηγούμενες ταινίες του Σουηδού σκηνοθέτη, ξεφεύγει εσκεμμένα προς τη γκροτέσκα υπερβολή και καταλήγει σε μονοδιάστατες επισημάνσεις.

"EO"

Υιοθετώντας μια παράλληλη οπτική απέναντι στην ανθρώπινη κατάσταση, αλλά διαφορετική σκηνοθετική προσέγγιση, ο 84χρονος Γέρζι Σκολιμόφσκι διασκευάζει ελεύθερα τις περιπέτειες του εμβληματικού γαϊδαράκου από το αριστουργηματικό "Στην Τύχη Μπαλταζάρ" του Ρομπέρ Μπρεσόν. Στο "EO" οι περιπέτειες ενός υπομονετικού τετράποδου, το οποίο διασχίζει άθελά του τα ευρωπαϊκά σύνορα, εναλλάσσουν αστείες και συγκινητικές στιγμες, δεν έχουν όμως δραματική συνοχή και λειτουργούν περισσότερο ως αυτόνομες αλληγορικές βινιέτες. Μια – δυο απ' αυτές θα μπορούσαν να ήταν εξαιρετικές μικρού μήκους ταινίες. Αντίθετα, το δύσκαμπτο και κλαψιάρικο "Αδελφός και Αδελφή" του Αρνό Ντεπλεσάν είναι ένα φλύαρο οικογενειακό δράμα φεστιβαλο-γαλλικής κοπής, το οποίο φέρνει την πάντα πειστική Μαριόν Κοτιγιάρ για ακόμα μια φορά στα εθνικό φεστιβάλ της, αναζητώντας εδώ και χρόνια το ρόλο που θα της χαρίσει επιτέλους ένα βραβείο ερμηνείας.

"La Nuit du 12"

Εκτός βραβείων θα μείνουν σίγουρα τα "La Nuit du 12" του Ντομινίκ Μολ (στο τμήμα "Cannes Premiere") και "Ο Ξένος" του Τόμας Ράιτ ("Ένα Κάποιο Βλέμμα"), όπως πιθανότατα και το διαγωνιστικό "Holy Spider" του Αλί Αμπάσι. Τρία ενδιαφέροντα αστυνομικά θρίλερ βασισμένα σε αληθινά γεγονότα, με αυτό του Μολ να είναι το πλέον ολοκληρωμένο κινηματογραφικά, ένα έντιμο και ορθογραφημένο "Zodiac" αλά γαλλικά. Ο αυστραλέζικος "Ξένος" πρωτοτυπεί αφηγηματικά και μοιάζει με υποβλητικό υπαρξιακό εφιάλτη, μέχρι που το based on a true story αστυνομικό μυστήριο παίρνει ατυχώς το πάνω χέρι. Ο γεννημένος στην Τεχεράνη Αμπάσι, τέλος, απομακρύνεται από τη sci-fi ατμόσφαιρα των "Συνόρων" και επιχειρεί να φτάσει ως το κόκκαλο το μαχαίρι της κοινωνικής καταγγελίας του απέναντι στη σύγχρονη πατριαρχική, φονταμενταλιστική και κομφορμιστική ιρανική πραγματικότητα. Το "Holy Spider" του τα καταφέρνει ικανοποιητικότατα, θυσιάζει όμως το ρεαλισμό της αγωνιώδους πλοκής προς όφελος εύπεπτων δραματουργικά λύσεων.

Πηγή: Αθηνόραμα, Χρήστος Μήτσης