Ο Σεφέρης αποχαιρετά ένα ακόμα καλοκαίρι

Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι

σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει

γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια

στο περιθώριο κι ερωτηματικά...

Ο Ποιητής αποχαιρετά ένα ακόμα καλοκαίρι. Είναι φθινόπωρο του 1936, στα παρασκήνια του χρόνου ακούγονται κιόλας τα τύμπανα του πολέμου αλλά η ζωή, η ζωή που τόσο μας αγαπά και τόσο την αγαπάμε, αυτή η ζωή που ποτέ δεν γίνεται η δική μας ζωή, ένα καθαρά δικό μας κεφάλαιο, καθώς η Ιστορία μας υποχρεώνει συνεχώς να πληρώνουμε κάποιο χαράτσι, αυτή η ζωή λοιπόν δεν σταματά ποτέ, κι ο Ποιητής, γιατί αυτή είναι η δουλειά του, την συλλαμβάνει παντού με την αόρατη απόχη του, σαν μια άμυαλη και αθώα πεταλούδα πάνω στους θάμνους και στα λουλούδια.

Αν κοιτάξει κανείς καθαρά, ποτέ δεν φύγαμε από εκείνο το καλοκαίρι, μπαίνουμε πάντα μέσα στον κύκλο των εποχών κι επιστρέφουμε ξανά και ξανά. Είμαστε εμείς, είναι εκείνοι που έζησαν πριν από μας σαν νέοι και ερωτευμένοι; Ο Ποιητής που όλα τα ενοποιεί, ξέρει να μας πει. Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο...

Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι

λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου

λίγες βελόνες πεύκου ύστερα απ’ τη βροχή

σκόρπιες και κόκκινες σα χαλασμένα δίχτυα.